Funny Games (1997)
To kolejna pozycja, którą muszę zacząć od małej prywaty, a mianowicie od faktu, że kto mnie zna, ten wie, że bez zdania o twórczości Michaela Haneke nie zaczynam dyskusji o filmach. Funny Games to film, który prawdopodobnie wielu widzom jest najbardziej znaną pozycją w filmografii Mistrza, chociażby dlatego, że kilka lat później (w 2008 roku) powstała jego amerykańska wersja, a właściwie replika tego austriackiego oryginału.
Funny Games to thriller psychologiczny opowiadający historię rodziny, która przybywa do swojego letniego domu, aby spędzić w nim wakacje. Ich spokój zostaje brutalnie przerwany przez dwóch młodych mężczyzn, którzy wkraczają do ich domu pod pretekstem pożyczenia jajek. Wkrótce okazuje się, że nie mają oni dobrych zamiarów, a ich wizyta zamienia się w okrutną grę pełną przemocy i terroru.
Haneke w Funny Games nie tylko testuje granice wytrzymałości widza na ekranową przemoc, ale także kwestionuje naszą fascynację brutalnością i jej przedstawieniem w mediach. Reżyser celowo łamie konwenanse, pozwalając postaciom zwracać się bezpośrednio do widza, co potęguje uczucie niepokoju i zaangażowania w wydarzenia na ekranie. Film jest surowym komentarzem na temat konsumpcji przemocy i moralnej odpowiedzialności zarówno twórców, jak i odbiorców.
Oryginalna wersja filmu zdobyła uznanie krytyków za swoją odwagę i innowacyjne podejście do tematu. Mimo że jego amerykański remake z 2008 roku, również wyreżyserowany przez Haneke, nie osiągnął takiej samej krytycznej akceptacji, to wciąż stanowi interesujący przykład reżyserskiej wierności własnej wizji, niezależnie od języka i kultury produkcji. Funny Games pozostaje jednym z najbardziej prowokacyjnych i kontrowersyjnych filmów w historii kina, skłaniając widzów do głębszej refleksji nad naturą przemocy i jej miejscem w naszej kulturze.
