Kosmiczny praprzodek Counter Strike’a
Jest rok 1974. Pracownicy NASA Ames Research Center z Mountain View w stanie Kalifornia wciąż spędzają przerwy na rywalizowaniu ze sobą w wirtualnych labiryntach Maze War.
Tymczasem 3500 km na wschód, na Uniwersytecie Illinois w Urbanie i Champaign w stanie Illinois, niejaki Jim Bowery pracuje nad projektem naukowym skupionym wokół systemu PLATO – zaprojektowanym jako wirtualna sieć wspomagająca proces nauczania.
Jim jest zafascynowany wspaniałościami, jakie oferują potężne komputery znajdujące się w laboratorium badawczym uniwersytetu. Jego uwagę przyciąga przede wszystkim możliwość generowania trójwymiarowej, wektorowej grafiki.
Z chwilą, gdy uczelnia przydziela mu stosowne dostępy, Jim zaczyna spędzać w laboratorium każdą wolną chwilę, chcąc jak najdokładniej zbadać potencjał sprzętu. Któregoś dnia wpada na pomysł stworzenia gry.
Projekt, który kiełkuje w umyśle badacza, jest ambitny. Szalenie ambitny. Z jednej strony Jim chce zaprojektować wirtualną rzeczywistość obserwowaną z perspektywy pierwszej osoby, z drugiej – pragnie wykorzystać sieć uniwersyteckich komputerów, aby w doświadczeniu mogło brać udział jednocześnie wielu graczy.
Oba założenia udaje się zrealizować w grze nazwanej przez Jima Spasim (skrótowiec od Space Simulation). Tytuł nie pozostawia wątpliwości co do miejsca akcji, tak czy inaczej wcielamy się w rolę pilota statku kosmicznego, obserwując rozciągający się przed nami bezkres z perspektywy pierwszej osoby. Nasze zadanie jest proste – znaleźć i zestrzelić inne statki, stanowiące awatary pozostałych graczy biorących udział w rozgrywce.
Co ciekawe, gra umożliwiała tworzenie sesji, w których udział brało aż do 32 osób (!), co może budzić podziw także i dziś, w czasach, gdy dwóch gamerów korzystających z internetu światłowodowego nie może rozegrać jednego meczu w Fifie bez ścinek i lagów. A przypomnijmy raz jeszcze – mówimy o roku 1974.
Kolejną ciekawostką może być fakt, że Jimowi Bowery’emu udało się „przepchnąć” grę jako… program edukacyjny. Dawało to przepustkę do legalnego umieszczenia Spasim w systemie PLATO bez utrudnień ze strony uczelni. Jak się to udało? Wystarczyło dodać do gry mechanikę ustalania współrzędnych naszego statku, która wymuszała na graczu znajomość kartezjańskiego układu współrzędnych.
Na sam koniec jeszcze jedna rzecz, o której warto wspomnieć. Spasim miało bardzo prostą „warstewkę fabularną”, zakładającą podział świata gry na cztery zwalczające się wzajemnie frakcje. Co to oznaczało? Ano to, że Jima Bowery’ego można dziś śmiało uznać za wynalazcę trybu drużynowego deatchmatchu.
Podsumowując – którą grę należy uważać za pierwszego first-person shootera: Maze War czy Spasim? Cóż, historycy i eksperci spierają się w tej kwestii po dziś dzień. Z jednej strony Maze War powstało wcześniej, co samo w sobie stanowi sensowny powód dla przyznania palmy pierwszeństwa. Trzeba jednak pamiętać, że tryb strzelankowy został dodany do gry później, a aktualizacja mogła zbiec się czasowo… z powstaniem Spasim.
Co więcej, niektórzy uważają, że od strony rozgrywki Maze War było zbyt prymitywne, by w ogóle określać grę mianem FPS-a. Co innego Spasim Jima Bowery’ego, które swoimi rozwiązaniami wytyczyło ścieżkę, którą podążały kolejne produkcje eksperymentujące z widokiem pierwszoosobowym.
Myślę, że należałoby wspomnieć o grze, w której jako pierwszej można było się rozglądać w pełnym 3D, czyli „Terminator: Future Shock”. Ciekawostką jest też to, że pierwszy raz w grze 3D sterowałem samochodem. Dużo ludzi nie wie, że ta gra też była znaczącym krokiem naprzód.
Brakuje mi opisu/recenzji chociaż jednej gry na Build Engine. Był to jednak przełomowy silnik. Oraz Unreal z 98 roku, było to arcydzieło, a sporo ludzi o tej grze nie pamięta i mówi że to Half-Life był królem 1998 roku. Unreal był rozwinięty dużo bardziej niż Half-Life, po za tym sam silnik tej gry to legenda. Bez tego silnika nie było by 90% gier teraz.