Half-Life, czyli punkt zapalny fabularnej rewolucji FPS-ów
First-person shooter od Valve już w zamierzeniu miał być odpowiedzią na trywialne realizacje gatunku, sprowadzające się do robienia „pif-paf” na wiele sposobów i przy kilku różnych dostępnych konfiguracjach.
Half-Life tak bardzo wymykał się założeniom pierwszoosobowych strzelanek skupionych wokół multiplayerowej rywalizacji, że Valve miało spore problemy ze znalezieniem wydawcy gotowego zaryzykować, inwestując w tak niszowy i ambitny projekt.
Ostatecznie jednak poszukiwania zakończyły się powodzeniem, choć „powodzenie” w tym przypadku może ujść za… niedopowiedzenie. Wydaniem Half-Life’a zajęła się bowiem Sierra On-Line, firma, która w 1998 roku znajdowała się u szczytu popularności.
Tak czy inaczej, gra szybko spłaciła kredyt zaufania ze strony wydawcy. W sześć lat po premierze Half-Life sprzedał się w liczbie 8 milionów kopii, zgarniając po drodze kilkadziesiąt (!) prestiżowych nagród.
Amerykański Metacritic wystawił grze notę 96/100, a w 2008 roku Księga Rekordów Guinessa uznała Half-Life’a za najlepiej sprzedającego się FPS-a w historii. Warto dodać również, że hitowa produkcja Valve regularnie pojawia się w zestawieniach najlepszych i najbardziej przełomowych tytułów wszech czasów.
Czym Half-Life tak zachwycił publikę? Po pierwsze – warstwą fabularną. Historia doktora Gordona Freemana i fatalnego eksperymentu naukowego, który otworzył przejście między różnymi światami, była wciągająca na tyle, że poznawanie kolejnych wydarzeń stanowiło dla gracza motywację samą w sobie.
Half-Life zaproponował również rewolucyjną formę narracji. Zamiast reżyserowanych cutscenek, filmowych przerywników czy międzypoziomowych didaskaliów w formie opisów tekstowych, Gabe Newell i spółka postanowili przedstawić kluczowe elementy fabularne za pomocą oskryptowanych sekwencji na silniku gry.
