Mówiąc gry podobne do Diablo mamy na myśli produkcje, których motorem jest loot – wypadające z demonów, potworów i skrzyń przedmioty wszelkiej maści. Mimo tego że gra tego rodzaju wystarcza na kilkadziesiąt, a nawet setki godzin, to nadal szukamy kolejnych, podobnych do Diablo. Oto moja lista najlepszych gier RPG akcji hack’n’slash.
Chociaż tekst poniżej poświęcam grom podobnym do Diablo, to myślę, że zanim przejdziemy do właściwej listy, należałoby się przyjrzeć rzeczonej serii. A to dlatego, że poszczególne odsłony Diablo w dużej mierze różnią się od siebie – a przynajmniej ja wychodzę z takiego założenia. Według mnie ani Diablo 2, ani Diablo 3 nie są złymi grami. Tylko spełniającymi rozmaite potrzeby wielorakich entuzjastów lootu.
Ostatecznie pierwszą część Diablo zdecydowałem się pominąć.
Jedna z najlepszych gier wszechczasów, dla niejednego niezwyciężony król gatunku gier RPG akcji hack’n’slash. Co myślę, że odświeżone Diablo 2 Resurrected potrafi udowodnić i dziś, nawet pomimo archaiczności niektórych rozwiązań. To dla mnie jednak najbardziej kompletna i najlepiej wyważona gra, w której nie crafting, a loot jest najważniejszy.
Względem oryginału Diablo 2 Resurrected nie zmienia prawie że nic – przede wszystkim grafikę, na jeszcze wierniejszą wizji pierwotnych twórców, którzy ścierali się z ówczesnymi ograniczeniami sprzętowymi. W tej odsłonie stawiasz czoło Mefisto, Diablo i w końcu Baalowi. I tak wielokrotnie, na każdym z trzech następujących po sobie poziomów trudności. Endgame? Zabijanie demonów do momentu, aż stworzysz możliwie najpotężniejszą postać ze wszystkich. A do tego potrzeba niezwykle rzadkich przedmiotów.
Sprawdź moje poradniki do Diablo 2 Resurrected:
Niezgorsza część słynnej serii hack’n’slashów, bo z wyjątkowo niskim progiem wejścia. W ostateczności tak trudna, jak się tego chce, a to za użyciem kilkunastu poziomów trudności z tytułu Udręki. W grze Diablo 3 spędziłem mnóstwo godzin i jest to względnie prosta gra, która prędko wynagradza włożony w nią czas w postaci lootu. Nie ma tutaj potrzeby theorycraftingu (tj. matematycznej analizy mechaniki gry) i idealnie nadaje się na krótkie, niezobowiązujące sesje.
Fabularnie oszczędna i mało ujmująca, ale w endgame rozwija skrzydła – ten skupia się na Trybie Przygodowym, gdzie wykonuje się zlecenia w każdym z aktów oraz wskakuje do szczelin. Im wyższy jej poziom, tym trudniejsze Diablo 3 się staje. Choć mechanicznie różniąca się od poprzedniczki, jestem zdania, że potrafi dostarczyć tyle samo zabawy. Naprawdę, nade wszystko kiedy chce się polootować jednocześnie nie marnując za wiele czasu.
Trudno pisać o grze, która jeszcze nie ujrzała światła dziennego. Jednak gdyby sugerować się dotychczasowymi materiałami z Diablo 4, odnoszę wrażenie czegoś pomiędzy Diablo 2 a Diablo 3, i jeszcze inspirowanego Path of Exile lub innymi grami. Otwarty świat, w którym ramię w ramię staniemy przeciwko world bossom nawet przypomina mi trochę Guild Wars 2.
Koniec końców otrzymamy coś zupełnie innego od poprzednich odsłon – i dobrze. Z pewnością wtedy Diablo 4 do kogoś trafi, a jeśli nie, to do dyspozycji nadal pozostaną Diablo 2 Resurrected i Diablo 3. Tylko do premiery daleko i nigdy nie wiadomo, jak bardzo nowa produkcja będzie różnić się od pokazowej wersji. Poprzednia część serii w ciągu kilku lat potrafiła zmienić się nie do poznania.
Dowiedz się więcej o nadchodzącym Diablo 4:
Niniejsza lista najlepszych gier hack’n’slash, w których góruje loot została ułożona w kolejności bez większego znaczenia. Każdy z tych tytułów zasługuje choć na odrobinę uwagi. A, no i wybór jest jak najbardziej subiektywny, podobnie moja opinia pod nimi. A zatem, którymi grami podobnymi do Diablo według mnie warto się zainteresować?
Moja relacja z Path of Exile jest niecodzienna, a może całkiem zwyczajna? Gra darmowa, choć włożyłem w nią trochę pieniędzy. Gra dobra i złożona, choć potrafiła mnie zanudzić i po kilkuset godzinach niejako ją kocham, niejako nienawidzę. Dla wielu fanów gatunku, to jednak PoE króluje i bez wątpliwości jest to topka najpopularniejszych hack’n’slashy.
Co tę grę wyróżnia od pozostałych? Wspomniany już przy Diablo theorycrafting z superważnym naciskiem na crafting, gdyż loot w postaci unikatowego przedmiotu szybko przestaje cieszyć. Co innego przedmioty, które można przerobić na coś potężnego. Po latach endgame (m.in. wyzwania i system map) jest rozbudowany do poziomu, w którym nie ma najmniejszych szans, aby odczuć brak zawartości. Ale do niego trzeba przedrzeć się przez diabelnie długich 10 aktów i jeszcze mieć niesamowite pojęcie o tym, co się robi – źle zbudujesz postać i musisz rozpocząć grę od nowa.
O grze Path of Exile wspominaliśmy już przy okazji:
Tytuł ten jest dostępny na razie we wczesnym dostępie, ale ze wszystkich takich produkcji też wygląda na najbardziej obiecujący hack’n’slash. Last Epoch zdaje się łączyć najlepsze cechy współczesnych RPG akcji, co potwierdzają bardzo pozytywne opinie na Steamie od już ponad 7 tysięcy graczy. Dla fanów gatunku to nie lada gratka, szczególnie przy niespełnionych obietnicach innych.
Z własnych godzin spędzonych z grą najbardziej zapamiętałem unikalne podejście do fabuły gry traktujące o podróżach w czasie. Klasy postaci, jak na przykład bliski naturze Primalist czy Acolyte będący odpowiednikiem nekromanty, bardzo do mnie przemawiają. A w przyszłości ma być coraz więcej dobroci, w tym rozwiniętych systemów endgame. Na wyróżnienie zasługuje w moim odbiorze urokliwy i czytelny interfejs oraz styl artystyczny. Jest w Last Epoch coś, że chciałbym, aby gra osiągnęła komercyjny sukces jak niektóre z tej listy.
Twórcami Grim Dawn są osoby odpowiedzialne za stworzenie pozycji poniżej. A jakby tego było mało, gra powstała nawet na tym samym silniku. Wciąż od Titan Quest różni się tym, że ma obecnie dużo więcej do zaoferowania w kategorii endgame czy zupełnie inne miejsce akcji (w mojej ocenie niestety mniej interesujące). Gracz ląduje w postapokaliptycznym świecie fantasy, w którym ważą się losy gatunku ludzkiego.
A poza tym, że Grim Dawn to taki trochę oldskulowy hack’n’slash, w którym można łączyć ze sobą dwie klasy, to jest wypełniony po brzegi zawartością dla graczy offline i co-opowych. Nie ma tutaj ladderów (gier rankingowych) na miarę Diablo 2, mimo trybu multiplayer. Sama gra fabularnie oferuje mnogość decyzji oraz przyjazne i wrogie frakcje. W tym endgame: rougelike podziemia napotykane podczas rozgrywki i losowo generowane poziomy w ramach Shattered Realm z rozszerzenia Forgotten Gods.
Wydana z okazji 10. rocznicy odświeżona wersja Titan Quest z dodatkiem Immortal Throne, wkrótce potem rozszerzona o dodatki Ragnarök oraz Atlantis. Dzięki temu i dziś cieszy się popularnością, chociaż rozpoznawalnością mogła już wcześniej. A to dlatego, że jest to jedyny w swoim rodzaju hack’n’slash, którego miejsce akcji osadzono w Starożytnej Grecji, Egipcie i Azji oraz na terenach Północnej Europy, żebyśmy mogli wreszcie odnaleźć mityczne królestwo Atlantydy.
Sama rozgrywka Titan Quest może wydać się nieco przestarzała, ale wspomniane umiejscowienie akcji potrafi nadrobić i to. Podobnie jak w duchowym spadkobiercy Grim Dawn otrzymujesz do dyspozycji wiele klas, które można jeszcze ze sobą łączyć. W rozszerzeniu Atlantis dodano tryb typowo endgame’owy Tartar – walkę z falami wrogów przy losowych elementach.
Za stworzeniem Torchlight 2 kryli się twórcy oryginalnego Diablo. Stąd często głosy graczy, jakoby ta gra była duchem bliższa Diablo 2 niż samo Diablo 3 w istocie. Nawet mimo tego jak świat Vilderanu jest kolorowy. I oczywiście losowo generowany, uatrakcyjniając każde kolejne przejście gry na wyższym poziomie trudności w ramach Nowej Gry Plus.
Elementami wyróżniającymi Torchlight 2 są na pewno zwierzaki i możliwość łowienia ryb. Drobiazgi, które ułatwiały rozgrywkę chociaż tym, że takiego zwierzaka można wysłać do miasta, by sprzedał zebrane przez nas łupy. Ryby z kolei pełniły rolę wzmacniającego pokarmu dla naszego pupila. Podane rzeczy sprawiają, że w wymieniony tytuł gra się świeżo i dzisiaj, chociaż powstał prawie dekadę temu. No i do tej gry istnieją jeszcze kapitalne modyfikacje.
Fani serii Darksiders otrzymali zupełnie nowe Darksiders Genesis, które nie tylko opowiada historię sprzed wydarzeń z oryginalnej odsłony gry, ale i robi to zupełnie z innej perspektywy – z góry. I tę opowieść z udziałem jeźdźców Apokalipsy można przejść także w trybie kooperacyjnym dla dwóch graczy. Zmiana nie przyjęła się najgorzej, ba, na Steamie możemy przeczytać w głównej mierze bardzo pozytywne opinie.
W tym tytule nie wybiera się klasy, a regularnie przełącza pomiędzy dwoma. Z czasem dokonując decyzji w umiejętnościach, ulepszeniach i reszcie, oczywiście mając na uwadze zebrany przez nas loot. Całość jednak nie jest tak pieczołowicie przygotowana jak w innych produkcjach hack’n’slash, ale Darksiders Genesis to wciąż inne podejście, które dostarcza sporo zabawy w samej rozgrywce.
W związku z Wolcen: Lords of Mayhem mam mieszane uczucia. To tak samo jak jakieś 56 tysięcy graczy, którzy zakupili grę i zdecydowali się ją zrecenzować. Produkcja wydawała się nadzwyczaj obiecująca, a swoją oprawą audiowizualną robiła wrażenie już na pierwszy rzut oka. Z czasem niektóre elementy, jak posiadanie własnego domu, zostały usunięte. I jest to odrobinę inna gra niż przy zapowiedziach.
Z początku była też niezwykle pełna błędów. Mimo to wciąż pojawia się w takich zestawieniach jak to, a to przede wszystkim dlatego, że mimo swoich niedociągnięć potrafi bawić. I robi to bez ścisłych klas, bo o niej decyduje nasza broń i rozwój postaci we Wrotach Przeznaczenia. Do tego forma apokaliptyczna z niszczycielskimi zdolnościami. A endgame to Ekspedycje przypominające szczeliny z Diablo 3 właśnie.
Przed nami długi tytuł w dwóch znaczeniach tego słowa – The Incredible Adventures of Van Helsing: Final Cut, który łączy ze sobą 3 poprzednie odsłony. Do gry przystępuje się wybierając jedną z 6 klas postaci, a kampania wystarcza na ponad 50 godzin, żeby potem zanurzyć się w endgamie złożonym choćby z minigry na miarę Tower Defense (gdzie broni się swojego schronienia) oraz scenariuszy.
Przy aspekcie fabularnym The Incredible Adventures of Van Helsing: Final Cut koniecznie trzeba wspomnieć o Lady Katarinie, która jest chyba jedną z najbardziej unikatowych towarzyszek, z jakimi miałem do czynienia w grach tego gatunku. Chemia pomiędzy główną postacią a nią (która nawiasem mówiąc jest duchem) to coś, co sprawnie napędza główny wątek fabularny.
Produkcja o tytule Victor Vran bułgarskiego studia jest jedną z najbardziej dynamicznych hack’n’slashy na liście, gdzie wykonuje się i uniki, i skacze na przeciwników. Tym samym czyniąc ją dobrym tytułem na odprężenie się i wykorzystanie kontrolera – oficjalnie wspiera ten od Xboksa. Do gry można zaprosić i znajomych lub poznać zupełnie nowe osoby w trybie sieciowym.
To co jednak czyni ten tytuł interesującym jest sposób na rozbudowę postaci. Victor Vran nie tylko korzysta z szerokiego zakresu broni i strojów do wzmacniania naszego bohatera, ale także demonicznych mocy i kart przeznaczenia. Te drugie to przedmioty zapewniające pasywne atrybuty. Swego typu endgame wprowadziła dopiero darmowa aktualizacja, w którym zwiedza się codzienne zmieniające się lochy o różnych poziomach trudności.
Najwyższa pora na dzieło polskiego studia i szczerze mówiąc na coś, co od początku do końca miało na siebie pomysł. Book of Demons to taki papierowy z wyglądu i oparty na kartach hack’n’slash, gdzie zwiedza się losowo generowane podziemia. Hardkorowcy też znajdą coś dla siebie z uwagi na udostępniony tryb roguelike z permanentną śmiercią.
Niesamowicie cieszący oko papierowy design przekłada się na rozgrywkę z kartami, które zastąpiły przedmioty i umiejętności, chociaż w rzeczywistości nie jest to gra karciana. Tak oryginalna mechanika wciąga. I nawet jeśli karty przejadły się każdemu z nas, to fabuła będąca zarazem parodią i ukłonem w stronę klasycznych gier z gatunku jest warta sprawdzenia.
No właśnie, co Twoim zdaniem powinno jeszcze znaleźć się na tej liście? Które jeszcze RPG akcji hack’n’slash jest warte uwagi? O innych grach podobnych do Diablo daj znać w komentarzach albo wyraź swoją opinię na temat podanych – na pewno okaże się pomocna dla pozostałych! A ja mam nadzieję, że lista pomogła Ci odnaleźć jeszcze trochę lootu. 😉
Wspomniałbym o bardzo dobrym Sacred część 1 i 2 , część 3 pominiemy milczeniem