Jak DJI FPV spisuje się w locie? Jak szatan
Nie będzie zbytnią przesadą powiedzenie, że do pierwszego lotu trzeba się należycie przygotować. Po co, zapyta ktoś. Ano po to, odpowiem, aby mieć szansę na jakikolwiek lot poza pierwszym.
+10 punktów do możliwości przetrwania mają ci, którzy wcześniej mieli już do czynienia z aplikacją DJI i będą pamiętać, by swoją przygodę rozpocząć od trybu normalnego. Do latania w goglach należy przywyknąć, a tego nie sposób zrobić, gdy na start rozpędzimy drona do 140 km/h w jakieś 2 sekundy. DJI zresztą Wam na to nie pozwoli, bo aby przejść do „manuala”, konieczne będzie wejście do ustawień i przestawienie odpowiedniej „wajchy”.
Kiedy już wystartujecie w manualu, dość szybko powinniście odnaleźć się w tym, gdzie, co i jak. Po kilku minutach lotu i opanowaniu podstawowych manewrów człowiek nie wyobraża sobie już, że można latać inaczej, niż obserwując lot z perspektywy drona. Już samo to czyni z obsługi DJI FPV wyjątkowe przeżycie.
Co najbardziej zaskakuje przy pierwszym starcie? Zdecydowanie zwrotność drona, która stoi na niebywale wysokim poziomie. Nie ma porównania z Mavicami Air czy Pro. DJI FPV manewruje w powietrzu ze zwinnością kota, którego ktoś wrzucił do wanny z wodą. Innymi słowy – od czasu do czasu może zakręcić się w głowie.
Co natomiast może delikatnie irytować, to widok śmigieł po obu krańcach podglądu. Niepotrzebnie przypominają nam o tym, że nie jesteśmy krukami w Assassin’s Creed: Valhalla, lecz po prostu wykonujemy tak przyziemną czynność, jak obsługa latającej maszyny. Ach, no i potem te śmigła trzeba jeszcze wywalać w postprodukcji.
Warto zwrócić uwagę na to, że w trybie normalnym, nawet gdy latacie po raz pierwszy, szybko można poczuć się w miarę komfortowo. Nie lata się z niepokojem, że jeśli za sekundę nie zaliczymy gleby, to zrobimy do za dziesięć sekund, a przy dobrych wiatrach – dwadzieścia. Puszczając drążki, dron się zatrzyma, utrzymując stabilną pozycję w „zawisie”. No i jeszcze mamy czujniki, które ostrzegają przed bliskim kontaktem z podłożem.
To wszystko (plus inne opcje) sprawia, że na podstawowym poziomie DJI FPV jest wrzalikoodporny (lub bardziej dosadnie – idiotoodporny). Podoba mi się ten zamysł, bo obniża próg wejścia na tyle, by można było opanować podstawy i kroczek po kroczku przechodzić na coraz to wyższe szczeble drabinki trudności, gdzie na ostatnim levelu czeka na nas śmiganie w trybie manualnym, a gdzieś po środku – sportowym.
