Każda popijawa wiąże się z ryzykiem kaca
Wspomnieliśmy już co nieco na ten temat, teraz czas go rozwinąć. Szczególnie, że wiemy już, iż seriale mogą być dla nas – a zwłaszcza dla naszego mózgu – czymś w rodzaju życia zastępczego, któremu towarzyszą te same emocje, co w rzeczywistości „przeżywanej”.
Już samo to implikuje szereg ciekawych konsekwencji. Na przykład przeżywanie żałoby po postaci, która straciła życie. Ale żałobę możemy przeżywać również wtedy, gdy kończą nam się odcinki nowego sezonu i przymusowo tracimy kontakt z ulubionymi bohaterami i ich perypetiami. Łatwo wówczas wpaść w stan, który nazywa się „depresją sytuacyjną”. Choć serial przedstawia fikcyjne wydarzenia, strata jest rzeczywista, namacalna, możliwa do zidentyfikowania. Stymulacja mózgu obniża się, zupełnie tak, jak w innych formach depresji.
Zwyczajowo mówi się wtedy o „kacu serialowym”, wskazując na to, że dana produkcja zrobiła na nas tak duże wrażenie, że po jej obejrzeniu nie wiemy, co ze sobą zrobić. Podobnie zresztą jest w przypadku gier. Sam niedawno przeżywałem coś podobnego. Będąc na zwolnieniu lekarskim i leżąc w łóżku, grałem kompulsywnie w Red Dead Redemption 2. Gdy ukończyłem grę, czułem ogromną pustkę, którą próbowałem zrekompensować inną grą. Ale po RDR2, które uwielbiam, żadne gry już mi się nie podobały.
Binge-watching może potęgować uczucia samotności i izolacji
Rzecz dotyczy szczególnie tych binge-watcherów, którzy brną przez serialowe maratony w pojedynkę. Szukając na ekranie telewizora rzeczywistych emocji, zapominamy o tym, że te prawdziwie wzbogacające, dające satysfakcje i budujące relacje, znajdują się gdzie indziej. I na dłuższą metę jednokierunkowa relacja odbiorca-serial nie jest w stanie nam ich zrekompensować.
Jeśli maratony filmowe z Netfliksem odbywają się kosztem spotkań z przyjaciółmi czy rodziną, to znak, że coś jest nie tak. Na szczęście przy odrobinie samodyscypliny można wrócić na właściwe tory i znaleźć równowagę między rzeczywistością serialową a tą, którą siłą rzeczy musimy „przeżywać”.
