Tony wysokie
To akurat ciekawy przypadek. Z jednej strony wyraźnie chowają się za średnicą, a z drugiej mają zdecydowanie bardziej naturalną fakturę, niż ma to miejsce w wielu słuchawkach, które podbijają soprany. Efektem jest łatwe w odbiorze, niemęczące i ani odrobinę nieprzesadzone brzmienie. W sumie wydaje mi się, że to świetny kompromis. Dlaczego?
Long story short: mam takie słuchawki TWS (pewnie nie tylko ja!), w których – przez nadmierną emfazę na tony wysokie – na przykład In Bloom (Nirvana) brzmi po prostu niestrawnie. Każdemu uderzeniu w struny gitar towarzyszy nieprzyjemny, syczący odgłos talerzy. We FreeBudsach 4 udało się tego uniknąć, jednocześnie zachowując świetną dynamikę i całą moc kawałka. W spokojniejszych utworach tony wysokie po prostu subtelnie zaznaczają swoją obecność. I z tym zdecydowanie da się żyć.
Scena i dynamika
Że są całkiem dynamiczne, już się trochę wygadałem. To akurat prawda – FreeBudsy 4 potrafią zagrać energicznie, z mocą. W tym dopatrywałbym się przede wszystkim zasług dobrze kontrolowanego basu oraz wiernie oddawanych tonów średnich.
Natomiast w przypadku sceny jest akurat tak sobie. Rozciąga się ona głównie na szerokość i niekiedy wyraźnie czuć, że brakuje odrobinę przestrzeni, a ścieżki trochę na siebie nachodzą. Mimo wszystko nie ma co narzekać, bo przecież tony niskie i średnie są nieźle zrównoważone, a to pozwala wyłapać sporo szczegółów. Sama separacja poszczególnych pasm również stoi na niezłym poziomie.
Ogólna charakterystyka
Muzycznie FreeBudsy 4 to słuchawki dla tych, którzy szukają odskoczni od nieco zbyt mocno basowych TWS. W porównaniu do wielu modeli oferują bowiem lepszą, wyrazistszą i bardziej naturalną średnicę. I nie zrozumcie mnie źle, basu wcale nie brakuje – jest go pod dostatkiem, a w dodatku jest to bas o dobrej jakości i szczegółowości. Spokojnie można więc założyć, że FreeBudsy 4 sprawdzą się jako uniwersalne słuchawki do różnych gatunków. Tylko ta trochę słabsza scena może niekiedy narzucać pewne ograniczenia.
