Sposoby rozrywki wśród najmłodszych zmieniają się – fizyczne klocki LEGO coraz częściej zastępują cyfrowe klocki w Minecraftcie, ale to niekoniecznie musi być zła wiadomość. Gry komputerowe mogą być bardzo wartościową formą spędzania wolnego czasu rodzica z dzieckiem. Zobacz, w jaki sposób dzięki wspólnej rozgrywce możesz lepiej poznać swoją pociechę i jaki jest wpływ gier komputerowych na psychikę dziecka.
Że kim nie jestem? No właśnie, być może wspólne granie pozwoliłoby Ci dowiedzieć się, jakim kodem kulturowym posługuje się dzisiejsza młodzież. W końcu to doskonała okazja do tego, żeby zbliżyć się do siebie i rozwijać więź, jaka łączy Cię z dzieckiem. Już sama chęć przełamania pewnej granicy kulturowej mogłaby mu zaimponować, ponieważ to oznaka otwartości i zrozumienia – a tego potrzebuje każdy.
A bezpretensjonalna postawa to już bardzo dużo, ponieważ wspomniany boomer to ktoś, kto z ignorancją podchodzi do najnowszych zjawisk społecznych i kulturowych. Do tego charakteryzuje się przestarzałymi poglądami i patrzeniem z góry na wszystko. Nie brzmi zbyt zachęcająco, prawda? A jednak młodzież lubi stygmatyzować starsze pokolenia w ten sposób. Jednym ze sposobów na wzmacnianie więzi z młodą osobą mogą być właśnie gry komputerowe.
Jeśli to wciąż Cię nie przekonuje, to sprawdź, co na temat wpływu gier komputerowych na dziecko mają do powiedzenia brytyjscy naukowcy. Zalety grania w skrócie: pomagają rozładować stres, wyzwalają kreatywność i uczą empatii. Poza tym wszyscy spędzamy dużo czasu przed ekranami. Czemu nie spędzić go wspólnie – może Ty także czegoś się nauczysz?
Wiem, to bardzo odważna teza. Ale rozłóżmy problem na czynniki pierwsze. Fenomen filmów czy książek polega na przeżywaniu jakiejś historii, przygody – najlepiej na kanapie w domowym zaciszu, bo tak jest najwygodniej. I właśnie to przeżywanie czegoś bez konsekwencji jest tak skuteczne i pociągające. Gdyby kryminały, thrillery czy powieści sensacyjne nie wzbudzały różnych emocji, to nikt nie lubiłby ich czytać czy oglądać. Porwania, strzelaniny, uniesienia miłosne i spotkania z obcymi cywilizacjami. A to wszystko z kapciami na stopach!
Problem jednak jest taki, że nie da się czytać wspólnie książki, a gusta filmowe potrafią być bardzo różne. No i żeby razem oglądać film, najlepiej być obok siebie, a to nie zawsze jest możliwe. Inaczej sprawa wygląda z grami – je naprawdę można przeżywać i przechodzić wspólnie – także przez internet.
Najważniejsza w graniu jest możliwość ingerencji w poczynania głównego bohatera i bieg wydarzeń przedstawionej historii. To największa przewaga gier nad filmami, które mają sztywno ustalony scenariusz i tak naprawdę od widza nic nie zależy. Oczywiście są także tytuły, których fabuła jest liniowa i nie da się zmienić jej biegu. Jednak zaangażowanie gracza jest nieporównywalnie większe, ponieważ to od niego zależy, czy uda się doprowadzić do szczęśliwego finału. Niejako to gracz staje się bohaterem historii, a nie tylko biernym widzem.
I w tym miejscu od razu uspokajam. Wpływ gier komputerowych na psychikę dziecka wcale nie jest tak zgubny – nawet jeśli gracz staje się bohaterem wojennym. Więcej o tym pisze Łukasz w swoim felietonie Jak gry wideo nie zrobiły ze mnie psychopatycznego mordercy?
Co więcej – gry nie odstają wizualnie od najpiękniejszych filmów. Współczesne komputery i laptopy gamingowe potrafią wyświetlać grafikę bliską realizmowi o niesamowitym poziomie detali i grze światła godnej oscarowych produkcji. Do kompletu wystarczy dołożyć zestaw audio z dźwiękiem przestrzennym i można odnieść wrażenie, że jest się w samym środku akcji. Dokładnie tak jak podczas oglądania filmów, tylko że to gracz zasiada za sterami.
Skoro w przykładnej rodzinie wspólne seanse filmowe są normą, to wspólne granie nie może być mniej wartościowe. A jednak wciąż nie jest tak popularne, chociaż immersja płynąca ze wspólnej rozgrywki jest nieporównywalnie większa. Z pewnością wynika to z różnicy pokoleń między rodzicem a graczem, ale paradoksalnie gry mogą tę różnicę niwelować i wzmacniać łączącą więź. W jaki sposób?
Żeby przeżyć przygodę godną miana surwiwalowej wyprawy ojca z synem do lasu po odnalezienie zagubionej więzi i charakteru wcale nie trzeba iść właśnie na taką wyprawę. Nie dajcie sobie wmówić, że jedyny wzorzec męskiej bliskości tkwi w buszowaniu po lesie, a przeżywanie przygody wiąże się z ekstremalnymi warunkami zagrażającymi życiu.
A przeżywać jest co, ponieważ jest wiele gier, które oprócz świetnej grafiki i satysfakcjonującej rozgrywki oferują wspaniałe, wstrząsające historie, które pozostawiają trwały ślad w psychice i pamięci graczy. Przykładem może być gra A Way Out, w której, aby uciec z więzienia, trzeba wykazać się współpracą z drugim graczem. Mało tego, gra co chwilę stawia trudne do rozstrzygnięcia dylematy moralne. Pomóc drugiej osobie, czy odmówić, bo obiecałeś pomoc komuś innemu i nie możesz ryzykować?
Podejmowanie tak trudnych decyzji może być świetnym punktem wyjścia do rozmowy między Tobą a dzieckiem o moralności. W ten sposób lepiej je poznasz; dowiesz się, jakimi wartościami się kieruje i będziesz miał okazję pokazać mu swój punkt widzenia. Dzięki temu, że w grze wszystko dzieje się wirtualnie, to żadna decyzja nie jest ostateczna – zawsze można cofnąć grę i sprawdzić pozostałe możliwości bez żadnych konsekwencji. Brzmi jak niezły trening przed dylematami w prawdziwym życiu, prawda?
Skoro już o kooperacji była mowa, to umiejętność współpracy jest kolejnym aspektem, który można bardzo mocno rozwinąć podczas wspólnego grania. Dlaczego to jest tak ważne? Podstawa zgranej rodziny to dobra komunikacja, a tę można ćwiczyć właśnie podczas wspólnej rozgrywki w trybie kooperacji.
Wiele kooperacyjnych gier akcji opiera się na tym, że bez odpowiedniego zsynchronizowania swoich działań i sprawnej współpracy nie sposób ruszyć dalej do przodu z misją. Dla zobrazowania wykorzystam wspomniane już A Way Out: jeden gracz ma podgląd na to, co robi strażnik, a drugi gracz na podstawie otrzymanych informacji może wybrać moment, w którym niezauważony przemknie mu koło nosa. Jeden gracz jest zależny i odpowiedzialny za sukces drugiego.
Podobne sytuacje w grach można mnożyć, ale zazwyczaj gra w co-opie sprowadza się do tego, że jeśli nie ma między graczami komunikacji, to skutki działań będą fatalne. Nikt przecież nie czyta nikomu w myślach. Wspólne rozgrywki najpierw mogą ułatwić zrozumienie tej prostej prawdy, a następnie pomóc wypracować skuteczne schematy komunikacji, które można potem przełożyć na prawdziwe życie.
Nieco inaczej kooperacja wygląda w grach sieciowych, np. w Minecraftcie. Tam tak jak w życiu – bez pomocy innych osób nie sposób zbudować cokolwiek imponującego. Dlatego to dobre środowisko, żeby spróbować razem coś stworzyć i docenić rolę drugiej osoby. Wszystko zaczyna się od projektu i ustalenia obowiązków, by każdy trzymał się swojego zakresu pracy. Każdy stawiany klocek przybliża do efektu finalnego, którym nie tylko jest monumentalna budowla, ale przede wszystkim satysfakcja ze zrealizowania wspólnego projektu.
Jeśli lubicie wspólnie grać w Minecrafta, to weźcie udział w rodzinnym konkursie organizowanym przez x-kom i Lenovo. Turniej polega na wspólnym tworzeniu budowli w Minecrafcie przez rodzica i dziecko. Sprawdź szczegóły Turnieju Lenovo.
Dzięki grom sportowym od współpracy bardzo łatwo przejść do rywalizacji. Ta z kolei jest bardzo dobrą nauką charakteru dla młodego człowieka, której możesz być świadkiem. Wystarczy wybrać interesujący obie strony sport: piłkę nożną, koszykówkę, futbol amerykański czy hokej i stanąć naprzeciwko siebie w walce o zwycięstwo.
Może nie brzmi to jak przepis na sielankowe, bezstresowe spędzanie czasu z dzieckiem, ale odrobina emocji – nawet tych negatywnych – jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Kiedy jakimś cudem uda Ci się wygrać z dzieckiem, strzelając gola w ostatniej minucie, możesz mu pokazać, jak powinno się wygrywać bez wywyższania. Kiedy to Ty jesteś przegranym, możesz pokazać, jak powinno się znosić porażkę. To może być bardzo cenna nauka dla młodego gracza, któremu przyda się autorytet.
Przy okazji zobaczysz, jak Twoje dziecko reaguje na stres i jak radzi sobie z drobnymi niepowodzeniami. Być może będziesz w stanie nauczyć go swojego stoickiego spokoju do zmarnowanych setek pod bramką i pokazać, że ostatecznie to tylko gra?
Oczywiście w każdej rodzinie wspólna rozgrywka może przebiegać nieco inaczej i przynieść jeszcze inne dodatkowe korzyści. Opisane wyżej sytuacje miały pokazać zalety grania w gry i przekonać, że nie warto zamykać się na nowe sposoby rozrywki z dzieckiem. Skoro gaming pokochał cały świat, to chyba coś musi w tym być, prawda?
Jeśli tylko wykażesz się odrobiną otwartości, to Twoje dziecko zapewne chętnie wprowadzi Cię w swój świat i być może odkryjesz swoje nowe hobby. Będziesz mógł je dzielić ze swoją pociechą, na czym zyska kontakt między Wami, bo oprócz prozaicznych tematów będziecie mogli rozmawiać o wszystkim, co dzieje się w gamingowym świecie. W efekcie zbliżysz się do swojej pociechy, która już nie zaskoczy Cię zażenowanym spojrzeniem i słowami Ok boomer.
Gry wideo można liczyć w tysiącach, a ich gatunki w dziesiątkach – jeśli nie setkach. Jak więc odnaleźć się w tym gąszczu produkcji i znaleźć wartościowe gry dla dziecka i rodzica, które będą ekscytujące dla obu pokoleń graczy? Otóż nie jest to takie trudne, ponieważ nie wszystkie gry oferują tryb kooperacji lub nie nadają się do wspólnego przechodzenia. Oto lista gier dla 2 osób, w które warto zagrać.
Zalety grania z dzieckiem w gry komputerowe…??? Qrcze… Naprawdę tak mocno wstecz?
Piotr, może wydawać Ci się to dziwne, ale wciąż jest sporo osób, które nie traktują grania jako wartościowego sposobu spędzania czasu, a ten artykuł miał pokazać, że to może wyjść na dobre dziecku i rodzicowi 🙂
wszystko jest spoko, jeśli jest z zachowaniem zdrowego rozsądku. Mój syn gra, lubi i nie widze problemu, jeśli nie przesadza z czasem na gre itp 🙂 Ja sam zas bardziej interesuje się programowaniem gier, kiedys cos tam nawet próbowalem no ale nie wyszło 🙂 Za to patrze, jak super sobie radzi pan Paweł Czarnecki i ogolnie całe Golden Eggs Studio,