Jakie zombie jest, każdy widzi. I filmy o zombiakach pewnie też każdy widział. A że jest ich sporo, postanowiłem troszkę poczytać, poszperać, kilka rzeczy sobie odświeżyć i przygotować dla Was krótki ranking. Wspólnie rzucimy okiem na dziesięć produkcji, które uważam za warte uwagi. Jeśli więc lubicie oglądać szwędające się ulicami żywe trupy, zapraszam do lektury.
Zacznijmy od rozgrzewki. Filmy o zombie można z grubsza podzielić na takie, które nakręcono na serio, oraz na te, które z całej konwencji kina grozy najzwyczajniej sobie kpią. Produkcje z pierwszej grupy są, nomen omen, śmiertelnie poważne – zombie wyją, korporacje kłamią, ostatnie reduty cywilizacji upadają, krew sika, a właśnie wypinany z automatu magazynek okazuje się już ostatnim. Koniec końców garstka ocalałych albo chroni się gdzieś za siedmioma górami i siedmioma rzekami albo próbuje się jakoś na ruinach świata urządzić.
Drugi z wymienionych subgatunków stoi oczywiście pastiszem, karykaturą, satyrą, groteskowym uwypukleniem oklepanych żywo-trupich lejtmotywów. Mamy tu jeszcze więcej krwi, jeszcze więcej flaków i jeszcze więcej kiczu. Chcąc spotęgować komizm, twórcy często sięgają po chwyty dobrze znane z filmów klasy B. Żonglują przy tym kliszami, bawią się schematami, parodiują ograne tematy. Nieustannie puszczają do nas zza kadru oczko.
Niektórzy krytycy sądzą, że wiele filmów o zombie to w zasadzie obraz konsumpcjonistycznego społeczeństwa odbity w krzywym zwierciadle. Ot chodzą sobie takie paskudy po ulicach albo centrach handlowych i tylko patrzą, co by tu jeszcze zeżreć. Bezmózgie to i ciągle głodne, nienasycone. Wypisz wymaluj, mówią krytycy, współczesny człowiek. Jak tam z tym naprawdę jest, nie wiem. Zasygnalizowałem tylko taką interpretacyjną możliwość. Resztę zostawiam Wam.
Ale dość już teoretyzowania. Czas na coś bardziej krwistego. Przed Wami ranking filmów o zombie.
Zestawienie otwiera Resident Evil – film oparty na znanej i lubianej serii gier, stworzonej przez japońskie studio Capcom. Na tych, klasycznych już, survival-horrorach wychowało się całe pokolenie graczy. Nie powinno więc dziwić, że filmowcy, dodawszy dwa do dwóch, uznali, że i oni mogą coś z tego azjatyckiego tortu uszczknąć.
A co z tego wszystkiego wyszło? No cóż… Mówiąc bez ogródek, produkcja Paula Andersona nie jest arcydziełem. Niby mamy tu wszystko, co powinno się w takim filmie o zombie znaleźć. Najpierw knowania potężnej korporacji, tajne laboratoria i z pozoru drobny wypadek, a później ociekające krwią korytarze, hordy człapiących umarlaków i walkę o przetrwanie. Nie zmienia to jednak faktu, że Resident Evil jest wtórny i sztampowy, a momentami szmirowaty.
W pamięć zapadła mi zwłaszcza scena, w której długonoga Mila Jovovich odbija się od ściany i z półobrotu łupie kozakiem odartego ze skóry psa-zombie. Dzielna dziewucha. No ale o Resident Evil wspomnieć musiałem. Choćby przez sentyment do gry.
Na dziewiątej pozycji w tym ranking filmów o zombie umieszczam kolejną adaptację. Tym razem Hollywood wzięło na tapet książkę, a ściślej „World War Z” Maxa Brooksa. Nim przejdziemy do filmu, dwa słowa o tym dziele. Samą apokalipsę zombie Brooks pokazuje w sposób dość zaskakujący – książka jest bowiem zbiorem wywiadów z tymi, którzy ten Armagedon przeżyli. Pełno tu smaczków i intrygujących drobiazgów. Czytając poznajemy losy celebrytów i biedaków, naukowców, polityków i żołnierzy ze wszystkich kultur i kontynentów.
A co mamy w filmowej wersji „World War Z”? Brada Pitta ratującego świat, rzecz jasna. I górę forsy na efekty specjalne. Marc Foster, reżyser „WWZ”, przedstawia nam losy Gerrego Lane’a, latającego po całym świecie pracownika ONZ-u, który stara się jakoś uporać z „zombifikującym” ludzi bakcylem.
Jak wspomniałem, film miał spory budżet, więc efekty i rozmach niektórych scen mogą robić wrażenie. Na uwagę zasługuje też dość nieszablonowe przedstawienie zombiaków – nie są już powolnymi, tępymi „szwędaczami”, lecz instynktownie koordynującym działania rojem.
Co mamy tym razem? A taką sobie ot komedyjkę, nic zobowiązującego. Przez półtorej godziny śledzimy losy dwójki bohaterów – nieco nieporadnego, nieśmiałego chłopaka i wąsatego twardziela w kowbojskim kapeluszu, który szuka… ostatniego pudełka Twinkies. Wokół niezbędna scenografia – chmary żywych trupów, zrujnowane sklepy, zatarasowane wrakami ulice.
Mamy tu po trosze wszystkiego – drobną wojnę płci, parodię kina dla nastolatków, kpinę z maczyzmu, sporo wylewających się z ciał flaków i stary jak świat motyw drogi. Słowem, Ruben Fleischer, reżyser-debiutant, natrząsa się ze schematów i gra trochę konwencją, puszczając do widza oko. Komedia dobra na sobotni wieczór.
Siódmą pozycję w niniejszym rankingu filmów o zombie zajmuje produkcja wprost z dalekiej Korei. Dobrze przyjęta na Zachodzie, przez wielu krytyków została uznana za jeden z najlepszych horrorów ostatniej dekady.
Fabuła jest w prosta jak drut. Oto zapracowany i skupiony na karierze ojciec odwozi córkę do mieszkającej w innym mieście matki. Wsiadają do pociągu, a zaraz za nimi do środka wślizguje się zakrwawiona dziewczyna. Desperacko próbuje opatrzyć sobie rany. Pociąg rusza, a ona traci przytomność. Dalszy ciąg dopowiedzcie sobie sami.
„Zombie express” to nie tylko świetny makeup aktorów, widowiskowe przepychanki z truposzami i umiejętnie budowane napięcie. Mamy tam jeszcze coś, co nieco szumnie można by nazwać przesłaniem. Prostym, ale klarownym i treściwym – żeby zyskać coś cennego, trzeba nieraz wiele poświęcić. Powiecie, że to banalne. Może i tak. Ale niewątpliwie prawdziwe.
![[REC] Manuela Velasco](https://geex.x-kom.pl/wp-content/uploads/2021/10/REC-1024x576.jpg)
Przed Wami rzecz rzadka i przez to warta uwagi. „[REC]” to film o zombie, który wzoruje się na głośnym „Blair Witch Project”. Brzmi intrygująco, prawda? Bo i pomysł jest ciekawy. Jaume Balagueró i Paco Plaza, reżyserzy tej produkcji, postanowili pokazać nam żywe trupy z niecodziennej perspektywy, czyli zza obiektywu telewizyjnej kamery.
Zaczyna się, jak to zwykle w horrorach, niewinnie. Dziennikarka (w tej roli świetna Manuela Velasco) nagrywa w remizie reportaż o straży pożarnej. Robi więc wywiady, pokazuje warunki pracy strażaków, ich wozy, sprzęt. Wszystko wygląda bardzo naturalnie – kobieta przejęzycza się, prosi o powtórki, szuka lepszego ujęcia. W końcu dołącza do jednej z ekip i jedzie na akcję. Zupełnie rutynową.
A potem, gdy coś zaczyna się dziać, gdy dom, do którego trafiają zostaje odizolowany, widzimy już tylko chaotyczną bieganinę, rozmazany, migoczący obraz, twarze wykrzywione strachem lub zniekształcone przez tajemniczą chorobę. W głośnikach krzyki, przekleństwa, przyspieszone oddechy. A to dopiero początek. Ogólnie rzecz biorąc, efekt jest ciekawy, a film wart polecenia.
Wiecie, czym zajmował się Peter Jackson zanim nakręcił „Władcę Pierścieni”? Między innymi „Martwicą mózgu”. A cóż to takiego, być może zapytacie. Ano hektolitry juchy, tony flaków, strzępy mózgów, dwunastnic i okrężnic. Całe to paskudztwo, w absurdalnych wręcz ilościach, wylewa się z ekranu wprost na Wasz wykrochmalony obrus. Kicz goni tu tandetę i obrzydliwością pogania. Ale o to przecież chodziło, taki był plan.
Dla wielu „Martwica mózgu” to majstersztyk kina gore. Bezwstydna i radosna jatka, grająca konwencją, podana z zaskakującą swobodą i lekkością. I ja też ją polecam. Tylko uważajcie, żeby podczas seansu nie nabawić się martwicy mózgu.
Na czwartym miejscu mojego rankingu filmów o zombie pojawia się kolejna komedia grozy i kolejny film uznany za klasykę swojego gatunku. Reżyser, Dan O’Bannon, łączy motyw żywych trupów z muzyką i estetyką lat 80. Tworzy też kilka motywów, które dziś uchodzą za klasyczne. Po pierwsze jego zombiaki rozsmakowały się w ludzkich mózgach. Po drugie o’bannonowskie umarlaki są zwinne, dość inteligentne i wygadane.
Jeśli więc macie już dość ponurych i niezbyt rozgarniętych „szwędaczy”, rzućcie na ten film o zombie okiem.
Przed nami „28 dni później”, pozycja nowsza, już XXI-wieczna, i mająca opinię naprawdę udanej. Reżyser Danny Boyle odświeża koncepcję twórcy gatunku, Georga Romero.
Reżyser przedstawia nam nie tyle zombie, ile ludzi zarażonych tajemniczym wirusem. Zainfekowani w ciągu kilkunastu sekund przeobrażają się w oszalałe monstra, chcące rozszarpać każdego, kto pojawi się w zasięgu wzroku. Jak łatwo się domyślić, uporządkowany społeczny świat szybko trafia szlag. Jednym z niewielu niezarażonych jest główny bohater, który po 28 dniach śpiączki budzi się w szpitalu. Zdezorientowany wychodzi na ulice opustoszałego Londynu.
„28 dni…” to nie tylko dynamiczne kino grozy. To także polityczna alegoria. I opis odwiecznych ludzkich lęków, dziś uwypuklonych i spotęgowanych przez covidową pandemię.
W moim rankingu filmów o zombie kolejna komedia. Tym razem nieco powściągliwa i zdystansowana, ale satyryczna i uszczypliwa. Jednym słowem, taka angielska.
Mamy tu bezrobotnego nieudacznika; mamy głównego bohatera, który nie zauważa, że pojękujący sprzedawca jakoś tak łakomie na niego zerka, że na sklepowej chłodziarce są ślady krwi i że w ogólne po ulicach snują się jakieś pobladłe i postękujące dziwadła. A potem są walki, ucieczki, noc w pubie i całe mnóstwo innych atrakcji. Niby kolejny film o zombie, ale rześki i zabawny. Polecam.
Na pierwszym miejscu tego rankingu filmów o zombie ląduje „Świt żywych trupów” George’a Romero. Sami rozumiecie, innego wyjścia nie było. Romero to przecież ojciec gatunku, to od jego „Nocy żywych trupów” wszystko się zaczęło i to do niego wszyscy miłośnicy filmów o zombie po dziś dzień nawiązują. Cześć mu więc i wieczna chwała.
A teraz dwa słowa o samym filmie. Podobnie, jak wyżej wspomniany „Wysyp…”, „Świt żywych trupów” jest w niemałej mierze satyrą. Pamiętacie uwagę ze wstępu, tę o konsumpcjonizmie? No właśnie. Zombie służą Romero jako ciekawy rekwizyt i wymowny symbol, który ma zwrócić naszą uwagę właśnie na tę kwestię.
Akcja filmu nie bez kozery dzieje się w centrum handlowym. W pewnym momencie bohaterowie zauważają nawet, że truposze ganiają ich jakoś tak ospale, bez ikry, że kręcą się tylko w tę i we w tę korytarzami, dysząc, sapiąc i pojękując żałośnie. Ocaleni uznają, że to jakaś tajemnicza siła pcha umarlaki w miejsca, które były dla nich za życia szczególnie ważne. No cóż, przyzwyczajenie to druga natura człowieka. Zombiaka najwyraźniej też.
fajna lista, dobre filmy to są polecam tego Geexowicza
Panie Michale, do usług!
To lista sprzed 15 lat ?