W Diablo II z 2000 roku nie grałem. Grałem za to w część trzecią i bardzo mi się podobała. Zachwycony próbowałem dzielić się radością z fanami Diablo, których znałem, za każdym razem słysząc jednak, że trójka „to nie to” i „daj spokój”, a „prawdziwe Diablo jest tylko jedno”. No i w końcu nastał dzień, gdy pierwszy raz uruchomiłem to właściwe Diablo, a raczej jego wierny oryginałowi remake pn. Diablo II Resurrected.
W dniach 13-16 sierpnia br. Blizzard udostępnił wersję beta swojej produkcji wszystkim osobom, które zakupiły tytuł w przedsprzedaży. Choć jest to produkcja, która wydaje się celować wyłącznie w grupę fanów starszej wersji, wierzę, że podobnie jak ja, wiele nowych graczy będzie również chciało sprawdzić grę, którą tygodnik Time uznał za jedną z najlepszych w historii. M.in. z tego powodu grę zakupiłem jeszcze przed premierą, co zdarza mi się niezwykle rzadko.
Swoją przygodę rozpocząłem Amazonką, próbując w tym krótkim czasie zwiedzić jak największy kawałek świata, nazwanego tutaj Sanktuarium. Nie grałem innymi klasami, jednak podobno te różnią się od siebie na tyle, że gra nimi nabiera innego wymiaru. Z wersją beta produkcji spędziłem blisko 20 godzin, po których mogę stwierdzić jednoznacznie, że to… wciąż dobra, warta zakupu gra.
Na początku wita nas świetne, w pełni renderowane intro, które podciągnięto do dzisiejszych standardów. Przerywniki filmowe były jedną z wizytówek przodka, ale dziś wyglądają biednie. Cieszy zatem fakt, że firma zadbała, aby i ten element gry prezentował się nowocześnie. Następnie wybrałem klasę postaci – w wersji beta dostępnych jest pięć z docelowo siedmiu. Zgodnie z duchem serii, od razu potem wskoczyłem do gry, gdzie czekała mnie miła niespodzianka.
Grafika wygląda naprawdę dobrze, mamy tutaj doczynienia z pełnym remakiem, nie zaś zwykłym remasterem. Choć animacja postaci jest dość old-schoolowa to gra potrafi się podobać, bo to co zaserwowano, na czele z ładnymi efektami świetlnymi i odpowiednio stonowaną paletą kolorów, tworzy unikatowy i mroczny klimat.
Osobny akapit należy się zaś… muzyce. Ona dla mnie okazała się największym pozytywnym zaskoczeniem oprawy gry, a kawałki dobrane są perfekcyjnie do poszczególnych rejonów, doskonale podkreślając i budując klimat, a do tego nie potrafiąc się znudzić nawet po wielu godzinach eksploracji. Jeżeli lubicie soundtracki z gier, to ten z pewnością powinniście mieć w swojej kolekcji.
No dobrze, skoro kwestię oprawy mamy już za sobą… jak się gra w Diablo 2 w 2021 roku? Po pierwszych kilkudziesięciu minutach zapisałem w moim roboczym notatniku takie oto zdanie, będące jednocześnie absolutnie pierwszym wrażeniem z gameplayu: „jakie to zabijanie relaksujące!”.
Okazało się, że uczucie relaksu przy ogrywaniu bety towarzyszyło mi już do samego końca. Bo bez względu na to co więcej o tej kultowej produkcji dalej napiszę, to ponad wszystko wydaje mi się ona wyjątkowo relaksująca właśnie. To jedna z tych gier, na którą ochotę ma się niemal zawsze.
Bardzo lubię gry RPG ze względu na interesujące światy, magiczne przedmioty i poczucie tajemnicy oraz przygody jaka zwykle towarzyszą rozgrywce. To, czego w nich nie lubię, to mnóstwo tekstu jaki trzeba przeczytać by móc w pełni czerpać radość z produkcji. Nie zrozumcie mnie źle, bardzo lubię czytać, ale zdecydowanie wolę książki, które w kilogramie tekstu mają zwykle więcej treści.
Idealną grą RPG zawsze była dla mnie seria Souls, bo tam fabuła podawana jest dość lakonicznie, tworząc jednocześnie przekonujący i złożony świat. Twórcy Diablo najwyraźniej mieli podobne podejście, bo ich ambicją zawsze było zrobienie gry RPG, w której akcenty położone są na właściwą rozgrywkę.
Mamy więc tutaj intuicyjny i przejrzysty system rozwoju postaci, który zamiast rozdrabniać się na tysiące rozgałęzień, skupia się na tych najistotniejszych parametrach. Bardzo przejrzyście opisane są również bronie, a sam ekwipunek jest czytelny i prosty w opanowaniu. W trakcie testowania produkcji jakieś 95% czasu spędziłem na walkach i eksploracji, a tylko 5% na grzebaniu w menu i rozmowach, nie czując jednocześnie że gam w płytkiego slashera. Jak dla mnie – super.
Nie mogę się wypowiedzieć zbyt szczegółowo na temat osławionego systemu lootu. Wypadające z wrogów przedmioty już po kilku godzinach gry były często przeze mnie pomijane, a rzadszy przedmiot zdarzał się na tyle często, aby motywować do gry, na tyle zaś rzadko, by mieć satysfakcję z jego zdobycia. Chyba właśnie o to chodzi i na tym polu wydaje się – po konsultacji z bardziej doświadczonymi graczami – że gra ponownie nie zawiedzie.
Diablo II Resurrected to mechanicznie gra sprzed dwóch dekad. Pewne rozwiązania, które pozostały, z perspektywy nowego gracza mogą być odbierane jako wady, ale zdaję sobie sprawę, że pozostawienie systemu w niezmienionej formie było celem twórców i ukłonem do wiernych fanów. Niemniej, to co z mojej perspektywy mogło być zrobione lepiej dotyczy przede wszystkim zarządzania ekwipunkiem.
W grze, w której zdobywamy mnóstwo przedmiotów, ekwipunek mógłby być nieco większy. Miejsce kończy się zdecydowanie zbyt szybko, a wybory co zostawić, co wziąć, pojawiają się już na zbyt elementarnym poziomie. Ponadto samo przenoszenie przedmiotów do skrzyni, gdzie pojedynczo musimy zaznaczać każdy jeden i go przenosić, stanowi niepotrzebny archaizm, zwłaszcza gdy gra się na padzie.
Nie podobało mi się również, że czasem zostawałem bez broni, która ulegała zniszczeniu nie ostrzegając mnie dostatecznie o tym wcześniej. Pozostaje wtedy walka „na pięści” i liczenie, że szybko trafi się kolejny oręż. Taki jest jednak urok starej szkoły i albo ją pokochasz i bierzesz z całym inwentarzem, albo idź sobie grać w Fortnite’a bracie.
Tutaj wady to raczej efekt miłości twórców do oryginału i chęci sprostania oczekiwaniom ze strony graczy, którzy spędzili z grą tysiące godzin. Reasumując, wspomniane wyżej wady, to nie wady, a archaizmy to stan oczekiwany i pożądany. Dla tych osób jednak, których to „trącenie myszką” zraża być może na ratunek przyjdzie pełnoprawna kontynuacja.
Odpowiedź jest jasna. To zależy 
Diablo II Resurrected jest dla osób, które: a) zjadły zęby i mają ogromny sentyment do starej wersji oraz b) dla osób, które świadomie chcą w tę grę zagrać nie mając wcześniej styczności z oryginałem.
Świadomie, czyli nie oczekując niczego innego, niż starej gry z nową grafiką. Świadomie, czyli zdając sobie sprawę, że tutaj na zachwyt trzeba solidnie zapracować, żmudną, acz relaksującą rozgrywką. Świadomie, czyli będąc gotowymi, że gdy już wsiąkną w ten system i świat, może się okazać, że oddadzą produkcji kilkaset godzin swojego życia.
Jeżeli zatem jesteś takim świadomym graczem… sprawdź otwartą betę, która startuje już 20 sierpnia na konsolach i PC. Koniecznie napisz w komentarzu co myślisz. Czy Diablo 2 wciąż zasługuje na tytuł gry wszechczasów?
hehe muzyka… po tylu latach dalej ciary czasem xd
Gra bez sensu. Nie mogłem przejść 2giego etapu. Zwykły hack’n’slash gdzie jedyną sensowną rzeczą jest grinding – czyli bez końca zbieranie i szukanie broni. Dla mnie nuda na obecne czasy jest wiele lepszych gier.