Po teście 65QN77F spodziewałem się, że następnym może być 65-calowy Frame Pro. Choć zawsze staram się patrzeć na nowe modele obiektywnym okiem i bez uprzedzeń, nie mogłem oprzeć się myśli, że będę testował inne stylistyczne wcielenie modelu 65QN77F. Okazało się, że pomyliłem się, ale jednocześnie miałem też sporo racji. A dlaczego — to wyjaśni Wam test i recenzja modelu 65LS03FW.
Telewizory Frame są na rynku od 2017 roku, czyli od ponad 8 lat. W świecie telewizorów to niemal mała epoka, podczas której te niszowe modele okrzepły, zagospodarowując sobie solidną rynkową niszę. Ich sukces zabolał rywali do tego stopnia, że zaczęli Samsunga… naśladować. Niektórzy z nich w tym naśladownictwie tak mocno się zagalopowali, że wykorzystali (co prawda częściowo) nazwę „Frame”. Na reakcję Samsunga nie trzeba było długo czekać, a wygrany proces potwierdził, że prawa do tego znaku towarowego ma tylko i wyłącznie koreański gigant.
Pomimo wygranej Samsung postanowił ulepszyć serię Frame i w 2025 roku wprowadził modele określane mianem „Frame Pro”. Wbrew pozorom nie są one przeznaczone na rynek profesjonalny (np. do studiów filmowych), lecz — zdaniem producenta — mają wskazywać na nowe rozwiązania, które znacznie podnoszą walory techniczne nowych modeli. Aktualnie seria Frame Pro obejmuje trzy modele o przekątnych 65, 75 i 85 cali. Do testów wybraliśmy model najmniejszy i najbardziej przystępny (choć nietani).
Samsung QE65LS03FWUXXH (dalej dla uproszczenia zwany 65LS03FW) jest telewizorem LCD z ekranem o rozdzielczości 3840 × 2160 pikseli. W trakcie testu pracował pod kontrolą systemu Tizen oraz oprogramowania systemowego w wersji 1126.0. Zastosowano nową platformę sprzętową o nazwie ROSEM.
| Informacje z tabliczki znamionowej: | |
|---|---|
| Model | QE65LS03FWUXXH |
| Kraj produkcji | Made in Slovakia |
| Wersja panelu | 01 |
Testowany egzemplarz telewizora udostępnił nam producent, za co dziękujemy.
Samsung 65LS03FW ma nowoczesną i bardzo atrakcyjną stylistykę. Wykonanie jest co najmniej dobre i w pełni akceptowalne. Wyróżnikiem telewizora jest jego obudowa — nadzwyczaj smukła.
W jego konstrukcji można wyróżnić następujące cechy:
Aby podnieść walory użytkowe nowego modelu oraz — najprawdopodobniej — aby uzasadnić dopisek „Pro”, inżynierowie wyposażyli moduł One Connect w bezprzewodowy przesył sygnału wizji i fonii do ekranu.
Parowanie modułu z ekranem, a także późniejsza obsługa, są proste, bowiem mamy do tego odpowiednie opcje w menu.
Bezprzewodowy One Connect znacznie ułatwia instalację telewizora, który wymaga tylko jednego kabla — zasilającego. Takie rozwiązanie będzie bardzo atrakcyjne dla tych, którzy nienawidzą plątaniny kabli, a chcą powiesić telewizor na ścianie.
W telewizorze zastosowano wyświetlacz LCD typu VA. Główną zaletą paneli VA jest kontrast — wyższy niż w matrycach typu IPS czy ADS.
Zgodnie z oczekiwaniami zastosowano podświetlenie krawędziowe, dzięki czemu telewizor ma naprawdę smukłą obudowę. Producent twierdzi, że użył diod Mini LED, a więc mamy tu do czynienia z pierwszym krawędziowym podświetleniem Mini LED w telewizorach marki Samsung. Sam producent określa to rozwiązanie mianem „Mini LED Slim”, czyli „smukły Mini LED”. Dodatkowo, na swojej stronie internetowej, rozszerza je dodając słowo „Quantum” (ang. kwant lub kwantowy). A zatem z technicznego punktu widzenia mamy do czynienia z rozwiązaniem identycznym jak w modelu 65QN77F.
Odwzorowanie barw przez Samsunga 65LS03FW oceniam jako prawie bardzo dobre. Barwy wydają się subiektywnie nieprzerysowane, a przy tym atrakcyjne.
W tylko ocieplonym (tj. wykazującym nadmiar składowej czerwonej) trybie filmmaker 5735K średni błąd odwzorowania kilkudziesięciu testowych próbek barw wyniósł 3,4, a więc niewiele powyżej progu postrzegalności (3,0).
Co ciekawe, jest to wynik lepszy od modelu 65QN77F. Ponieważ mamy tu matrycę LCD typu VA, pod kątem kolory bledną — jednak w poziomie znacznie mniej niż w pionie.
Z kolei biel była czysta, jednolita i pozbawiona winietowania, co zasługuje na szczególną uwagę w przypadku telewizora z podświetleniem krawędziowym.
Samsung 65LS03FW jest w stanie wyświetlać poszerzoną paletę barw. Mierzone powierzchniowo pokrycie przestrzeni UHDA-P3 (CIExy) wyniosło 90%, co jest wynikiem dobrym.
Średni błąd odwzorowania barw w trybie HDR (przy MaxCLL=1000; MaxFALL=400 cd/m²) wyniósł 4,4, co również jest wynikiem dobrym.
Zwracam uwagę, że oba powyższe parametry są lepsze niż w modelu 65QN77F.
Samsung 65LS03FW ma wyświetlacz LCD typu VA, który na treściach SDR zapewnia dobrą, całkiem głęboką czerń — głębszą niż matryce ADS/IPS.
W ustawieniach fabrycznych trybu filmmaker współczynnik kontrastu ANSI wyniósł 5567:1, co jest bardzo dobrym wynikiem (i niemal identycznym jak w 65QN77F).
Fabryczny poziom czerni (opcja „szczegóły cieni”) nie był ustawiony właściwie, a wszystkie przyczerniowe detale były widoczne dopiero po korekcie „szczegółów cieni” z „0” na „4”.
Według producenta telewizor ma podświetlenie wykorzystujące diody Mini LED — jak się okazuje, w konfiguracji krawędziowej (dół ekranu). Podczas testu naliczyłem około 20 pionowych stref, które są tak kontrolowane, aby przeciętny użytkownik ich nie zauważył. Podobnie jak w 55QN77F oraz 65QN77F algorytmy sterujące podświetleniem starają się w maksymalnym stopniu ukryć te strefy i w większości wypadków im się to udaje. Pomimo tego wprawne oko je dostrzeże, zwłaszcza pod kątem, ale i tak będą one znacznie słabiej widoczne niż u koreańskiego rywala, który od lat stosuje podobne rozwiązanie.
Zasada działania stref jest niemal identyczna jak w powyższych modelach z serii QN77F. Na materiałach SDR oraz mniej wymagających treściach HDR telewizor da się oglądać ze sporą przyjemnością, czego dowodem jest nasza standardowa scena testowa HDR z filmu Zjawa (The Revenant, 2015, HDR10).
Pionowe strefy działają całkiem subtelnie i przy rozsądnym ustawieniu jasności na treściach SDR ich nie widać — no, chyba że siądziemy pod większym kątem.
Niestety, „local dimming” to nie wszystko i ten telewizor stosuje też „global dimming”, czyli ściemnianie całej ramki. Na treściach SDR albo nie jest ono w ogóle aktywne, albo działa tak łagodnie, że go nie dostrzegłem. Niestety, globalne ściemnianie na treściach HDR (na których przypominam, telewizor samoczynnie ustawia maksimum jasności) działa dość agresywnie, a niemal każda zmiana jasności sceny powoduje rozjaśnienie albo przyciemnienie całego kadru. I chociaż działanie globalnego przyciemniania jest nieco łagodniejsze niż w 65QN77F, nadal nie jest to poziom akceptowalny dla wymagających kinomanów czy wideofilów.
Ponieważ nie ma istotnej różnicy pomiędzy działaniem podświetlenia w 65LS03FW a 65QN77F, filmy pokazujące działanie globalnego wygaszania znajdziecie w recenzji modelu 65QN77F.
Samsung 65LS03FW oferuje dobre możliwości reprodukcji treści HDR, głównie ze względu na całkiem wysoką jasność. W trybie filmmaker na planszy zajmującej 10% powierzchni ekranu maksymalna luminancja wyniosła 904 cd/m² pod koniec trzyminutowego pomiaru.
To dobry rezultat — wyraźnie lepszy od tego w modelu 65QN77F.
Pełnoekranowa jasność też była wysoka, co widać na wykresie poniżej.
Użytkownik ma pewną kontrolę nad sposobem wyświetlania treści HDR, a to dzięki funkcji „mapowanie tonów HDR” (MTHDR). MTHDR ma dwie opcje — „statyczne” i „aktywne” — które priorytetyzują zachowanie oryginalnej jasności albo widoczność detali w światłach. Żadna opcja nie jest idealna, ale użytkownik może wybrać, czy chce mieć jaśniejszy obraz, czy raczej ciemniejszy, ale z lepiej widocznymi detalami w światłach.
Oczywiście jasność to nie wszystko, bowiem ważna jest też możliwość lokalizacji efektów HDR. A tutaj wyposażony w pasowo wygaszaną krawędziówkę 65LS03FW musi uznać wyższość tradycyjnych, tj. prawdziwych Mini LED-ów.
W tej kategorii Samsung 65LS03FW mnie po prostu zachwycił.
Na 1080 testowych pionowych linii (TVL) Samsung 65LS03FW pokazał… 1080 linii. To znakomity wynik — znacznie lepszy od tego z modelu 65QN77F.
Po włączeniu opcji WRLED („wyraźny ruch LED”) telewizor również pokazał wszystkie 1080 linii, ale z pewnym echem, migotaniem i spadkiem jasności. Moim zdaniem opcji WRLED raczej nie warto włączać, no, chyba że ktoś wie, co robi i akceptuje mankamenty tego trybu.
Poniżej pozostałe uwagi na temat reprodukcji obrazów ruchomych:
No cóż, 65LS03FW oferuje świetną reprodukcję obrazów ruchomych i jak na razie jest na samym szczycie mojej prywatnej listy najlepszych telewizorów LCD do gier i do sportu.
Brzmienie Samsunga 65LS03FW z jednej strony nie jest niczym szczególnym, ale z drugiej sprawdzi się przy oglądaniu wiadomości i programów publicystycznych. Do muzyki i wymagających filmów potrzebna już będzie co najmniej dobra grajbelka.
Producent podaje, że zastosowano głośniki o łącznej mocy 40 W w układzie 2.0.2. Chociaż brzmienie jest ewidentnie odchudzone i ma dość ograniczoną dynamikę, ma całkiem niezłą przestrzenność.
Użytkownik ma do swojej dyspozycji dwa fabrycznie zdefiniowane tryby: standardowy i wzmocnienie. 7-punktowy korektor dostępny jest tylko w trybie standardowym.
Multimedia Samsunga 65LS03FW oceniam pozytywnie: aplikacji (także tych lokalnych) nie brakuje, a obsługa plików audio-wideo jest dobra. System Tizen 2025 został zaktualizowany i unowocześniony. Niektóre z wprowadzonych zmian są dość znaczne:
Wybór aplikacji jest co najmniej dobry; dostępne są m.in.:
Poniższych aplikacji niestety nie znaleźliśmy:
Obsługa plików wideo stała na dobrym poziomie, choć w porównaniu do modeli z 2024 roku tizenowy odtwarzacz multimediów przestał odtwarzać pliki wmv (wmv1). Odtworzył za to avi, flv, mkv, mov, mp4, mts oraz tp.
Sztandarową cechą telewizorów Frame jest możliwość wyświetlania obrazów, grafik i innych dzieł sztuki. Jest to możliwe w specjalnym trybie pracy telewizora o nazwie „Tryb Sztuki”. Oferuje on bezpłatne i płatne dzieła sztuki. Tych pierwszych jest mniej, tych drugich — znacznie, znacznie więcej.
Płatny dostęp daje nam jednak wgląd do pełnego katalogu, w tym do dzieł takich artystów jak:
Za dostęp trzeba oczywiście zapłacić abonament: albo miesięczny, albo roczny (ten drugi wypada taniej).
Producent nie zmusza nas do kupowania kota w worku. Z dziełami możemy też zapoznać się bezpłatnie i to na dwa sposoby. Do dyspozycji mamy okres próbny, a jeżeli po nim nie zdecydujemy się na przedłużenie abonamentu, to i tak wybrane dzieło możemy w każdej chwili oglądać (tj. „wypróbować w Trybie Sztuki”) przez około 30 sekund. Dobre i to, choć moim zdaniem byłoby lepiej, gdyby producent oferował cały lub chociażby pół roku bezpłatnego dostępu do wszystkich dzieł. Kilka mięsięcy wystarczyłoby aby „rybka połknęła haczyk” i przedłużyła abonament na kolejny okres (zwłaszcza że co pewien czas Samsung dodaje nowe dzieła do sklepu Art Store).
| W Samsungu 65LS03FW Frame Pro znajdziecie: | |
|---|---|
| HDMI 1 | 2.1 |
| HDMI 2 | 2.1 |
| HDMI 3 | 2.1 eARC |
| HDMI 4 | 2.1 |
| microHDMI 5 | 2.1 |
Przypominam, że cztery złącza HDMI umieszczono na zewnętrznym module One Connect, a jedno HDMI (w wersji mikro) na tylnej ściance telewizora.
Pełną informację o złączach podano w specyfikacji Samsunga 65LS03FW.
Funkcje dla graczy są bogate i obejmują m.in.:
Na sygnale 1080p/60 zmierzyliśmy input lag równy 34,9 ms.
Ta wyższa wartość opóźnienia wynika z bezprzewodowej transmisji sygnału do telewizora. Pomimo tego zapaleni gracze mogą podłączyć się do telewizora w sposób tradycyjny, tj. z pomocą kabla HDMI, choć będą musieli użyć kabla z wtyczką w wersji micro HDMI.
Konsola Xbox Series X podłączona bezprzewodowo do testowanego telewizora tak oto oceniła jego możliwości:
Samsung 65LS03FW to udany telewizor niszowy, którego głównymi atutami są smukła, niezwykle atrakcyjna obudowa z wymiennymi ramkami oraz bezprzewodowy przesył obrazu i dźwięku. Miłośnicy sportu i gracze docenią małe smużenie i wysoką ostrość obrazów ruchomych, a zwykli użytkownicy — atrakcyjne i stosunkowo wierne barwy. Matowy ekran i wysoka jasność to z kolei ukłon w stronę korzystających z telewizora w dzień. Nie zapominajmy też o 5 gniazdach HDMI — tę zaletę ma stosunkowo niewielu rywali.
W teście wykorzystano program Calman firmy Portrait Displays.
Panie Tomaszu, dialog wokół tych patologicznych rozwiązań, jakimi są krawędziowe mini-LED-y, powinien być znacznie ostrzejszy. Przez ostatnie lata edukacja konsumentów faktycznie zmierzała w dobrą stronę — coraz więcej osób rozumiało, że technologia mini-LED miała zbliżać się do jakości OLED-ów. I tak rzeczywiście było, dopóki marketing nie przejął sterów. Określanie telewizorów z podświetleniem krawędziowym mianem „mini-LED” to zwyczajne wprowadzanie klientów w błąd. Według samej definicji — chociażby tej z Wikipedii — mini-LED to technologia wykorzystująca kilkaset stref wygaszania umieszczonych bezpośrednio za matrycą i jest rozwinięciem technologii FALD. Tymczasem dziś niektórzy producenci montują kilka „mini” diod na krawędziach i śmiało piszą na pudełku MINI-LED, jakby to było to samo. To patologia. To tak, jakby producent samochodu przykleił znaczek „4×4” na modelu z napędem tylko na przód i przekonywał, że „również daje radę w terenie” bo ma 4 koła.
Niestety rynek tv już od dawna powinien zostać uregulowany, stosowanie różnych matryc w tych samych modelach i brak jakiej kolwiek informacji, a próba wyciągnięcia tego od producenta jest niemożliwa. Uokik już dawno powinien zacząć nakładać srogie kary.