Niedrogi monitor do grafiki na start. Sprzęt, który zapewni optymalne warunki pracy, może się pochwalić dobrze skalibrowaną gammą, równomiernym podświetleniem, funkcją pivot i solidnym zestawem portów. Czy taki istnieje? Owszem, istnieje i nosi nazwę ASUS ProArt PA248QV. Sprawdź, jakie oceny zebrał w testach i jak oceniłem go w recenzji.
Może się wydawać, że tani sprzęt oznacza kompromisy. Jeśli obraz jest ok, to z pewnością producent gdzieś zaoszczędził. Może na wykonaniu, co? Tu można się mile zaskoczyć. ASUS ProArt PA248QV trzyma fason. Ekstrawaganckim i nietuzinkowym go nie nazwę, niemniej nowoczesny design wpisany jest w jego linie i kształty. Zdecydowanie jest to monitor, którym można się ludziom pochwalić, mówiąc: oto moje narzędzie pracy!
24-calowy panel o proporcjach 16:10 otaczają z trzech stron ramki szerokie na 6 mm. Wynik wpisujący się we współczesne trendy. Ramka dolna jest naturalnie szersza (mierzy 2,5 cm), a na niej naniesiono logo ASUS i wkomponowano w nią włącznik oraz przycisku funkcyjne. Są na froncie, pod ręką, nie trzeba po omacku szukać przełączników na boku lub z tyłu.
Zanim ustawisz gdzieś monitor ProArt PA248QV, zastanów się dobrze. Panel wraz z podstawą waży 8,3 kg, zatem całkiem sporo, zważywszy na jego przekątną. Faktem jest, że nie przesunie go lekkie szturchnięcie, ale przestawianie go z miejsca na miejsce nie należy do czynności najbardziej praktycznych.
Z tyłu nie czeka na Ciebie nic szczególnego. W szczotkowany plastik wpisany został uchwyt z otworami w standardzie VESA 100×100, ale w zestawie jest oczywiście stopka z regulowanym uchwytem (o nim napiszę za chwilę więcej). Tylny panel przecina także linia prosta, wskazująca na miejsce ulokowania portów. I teraz zajmę się nimi.
ASUS ProArt PA248QV oferuje najpopularniejsze formy łączności z komputerem, laptopem albo tabletem graficznym. W strefach przeznaczonych na porty producent umieścił:
Monitor wyciągasz z pudełka już z przytwierdzonym ramieniem (odpada składanie i przykręcanie tego elementu). Obiecałem dokładniej omówić funkcje ramienia i już spełniam obietnicę.
Otóż dzięki temu ramieniu obrócisz ekran w pionie i w poziomie w szerokim zakresie, ustawiając go nawet w pivot. Praktyczna rzecz, gdy pracujesz z kreacjami o wertykalnej orientacji. W ramieniu jest także podłużny otwór do puszczenia kabli za biurko.
Tymczasem stopka, która spoczywa na blacie, montowana jest na śrubę ze zintegrowanym uchwytem. Lubię takie rozwiązania, bo eliminują potrzebę przerywania montażu celem znalezienia narzędzi. Dodatkowo powierzchnia stopki jest zupełnie płaska, położysz więc na niej smartfon, okulary, notes i inne drobiazgi, a one nie zsuną się przypadkiem. Takie udogodnienie.
Brązowy karton, na nim czarne napisy z podstawowymi informacjami o kupionym właśnie urządzeniu. Do tego naklejka oznajmiająca, że stałem się posiadaczem produktu z linii ProArt.
W pudełku czekają na rozpakowanie 3 przewody:
Dzięki temu na start dostajesz wszystko, czego potrzebujesz do rozpoczęcia pracy. Jeśli dotąd w użyciu był kabel VGA, czas go pożegnać i przejść na nowszy interfejs.
Dostęp do menu jest prosty i do każdego z 8 dostępnych okien (i zawartych w nich opcji) dotrzesz, posługując się 5 przyciskami. Niestety nawigacja w menu nie jest już tak intuicyjna, widać tam brak balansu. O ile w jednej zakładce upchnięto aż 2 strony funkcji, o tyle w innej czeka tylko 1 pozycja.
Do wywołania menu szybkiego wyboru wystarczy wcisnąć dowolny guzik funkcyjny monitora. W ułamku sekundy pojawi się okno z 3 funkcjami do wyboru oraz opcją wejścia do właściwego menu. Te 3 funkcje to:
W tej zakładce wybierzesz profil kolorów monitora. I tu mamy mały zgrzyt. Możesz pozostać przy fabrycznych (jeśli nie czujesz się na siłach, żeby zmieniać ich ręcznie). Użytkownicy oceniają je jako naprawdę dobre, szczególnie na początku, kiedy rozkręcają się z grafiką. Ale istnieje też opcja wprowadzania modyfikacji przy pomocy instrumentów do kalibrowania kolorów.
Tę drugą opcję polecam każdemu, kto chciałby wyjść poza fabryczne ustawienia. Ich średni błąd delta E odbiega od deklarowanych wartości, co wykazał test (do tego jeszcze powrócę).
W tej zakładce zobaczysz 5-poziomowa skala filtra światła niebieskiego. 0 oznacza jego brak i całkowitą dezaktywację, 4 najwyższą możliwą ochronę, czyli brak koloru niebieskiego połączony z podbiciem zieleni.
Tutaj czeka Cię sporo klikania. W zakładce ProArtPalette producent umieścił najwięcej funkcji, tworząc wspomnianą wcześniej dysproporcję. Trochę to nieintuicyjne, zważywszy, że każda pomyłka pociąga za sobą kolejną serię klikania w guziki.
Ale do rzeczy, jakie wartości pozmieniasz w tej zakładce? Zdefiniujesz tu:
Ustawisz ponadto gain oraz offset suwaków RGB.
Kolejna sekcja udostępnia funkcje powiązane z ostrością. VividPixel wyostrza krawędzie, co poprawia jakość obrazów o niższej rozdzielczości. Oprócz tego w zakładce Obraz dostosujesz:
Korzystając z Trace Free usuniesz ewentualny efekt ghostingu lub smużenia. Najlepsze efekty daje wybór 60%.
Ponieważ ASUS ProArt PA248QV ma wbudowane głośniki, w menu ustawisz poziom głośności, na jakim mają grać. Podobnie jest z urządzeniami audio podpiętymi bezpośrednio do monitora.
Opcja wyboru źródła wydaje się oczywista. Szkoda tylko, że zabrakło możliwości włączania / wyłączania automatycznej zmiany źródła.
Ta zakładka przoduje pod względem ilości dostępnych funkcji, umożliwiając:
Kolejna podstrona udostępnia:
Każdy lubi chodzić na skróty, dlatego w zakładce Skrót przypiszesz określone funkcje do klawiszy szybkiego wyboru.
Kiedy spojrzysz w tabelkę z parametrami, nie poczujesz dreszczu emocji. Jest to solidny standard, na który składają się:
Naprawdę solidny standard dedykowany pracy twórczej.
Poziom jasności jest satysfakcjonujący, jak na standard SDR. Ustawienia fabryczne wskazują 291 kandeli, natomiast podniesienie suwaka do 100% jasności daje wynik 364 cd/m2.
Matrycy przydałaby się kalibracja. Tak, jak wiem, że producent dodaje do każdego egzemplarza certyfikat, jednak nasze testy wskazały pewne odstępstwa. Przede wszystkim odbiega średni błąd delta E, który wykazał 4,2. Sporo. Odstępstwo od poprawnie skalibrowanego monitora da się zauważyć gołym okiem, dlatego rekomendujemy przeprowadzenie kalibracji. W efekcie różnica w odczycie delta E spada do 0,5.
Na plus zapisaliśmy natomiast balans bieli. Model ProArt PA248QV może się pochwalić wynikiem 7068 K i żeby wyrównać odchył, wystarczyło obniżyć zielony suwak w menu jedynie o 2 punkty.
Bezsprzecznie najlepiej wypadł kontrast, choć nie jest szczególnie wysoki. Na karcie produktowej widnieje zapis 1000:1, tymczasem w pomiarach uzyskaliśmy 1143:1. Obraz zyskuje tym samym na jakości.
ASUS ProArt PA248QV jest monitorem dla grafików, choć przez wzgląd na cenę należałoby go nazwać panelem dla początkujących, bądź szukających rozwiązań adekwatnych do ceny. Do treści tworzonych na potrzeby komunikacji online wystarczy, sRGB przekroczyło 96%. Co więcej, zaprojektujesz na nim materiały wysyłane potem do druku, ale przydałoby się skalibrować przedtem matrycę, żeby uzyskać wyższy wynik Adobe RGB.
Dlaczego tak uważam? Pomiar gamutu pokazuje następujące wartości:
Testy przeprowadził: Mateusz Maj
Ok, narzekałem na kolory, przyznaję, ale gammę pochwalam z czystym sumieniem. Pokrycie przewidziane domyślnie dla Windowsa wynosi 2,2 niemal przy każdej jasności. Niemal, bo tylko 2 razy wynik odbiegł o 0,1 punktu, zatem o wartość marginalną, niewidoczną gołym okiem.
Tak, mogę napisać, że podświetlenie matrycy jest równomierne. Prześwietlenia są drobne i typowe dla wyświetlaczy LED – czytaj: niezauważalne w codziennej pracy.
W tym miejscu ASUS ProArt PA248QV raz jeszcze pozytywnie zaskakuje. Niby ma klasę energetyczną G, ale na tle konkurencji wyróżnia się znacznie niższym poborem mocy. Poniższe wyniki uzyskaliśmy na ustawieniach fabrycznych monitora, manipulowaliśmy tylko jasnością.
Ktoś, kto dopiero zaczyna karierę grafika lub montażysty szuka oszczędności, gdzie tylko się da. Również na sprzęcie i jest to w pełni zrozumiałe. Tani monitor nie musi jednak oznaczać słabego panelu i ASUS ProArt PA248QV jest tego najlepszym przykładem. Ok, kolory nie przypadną do gustu profesjonalistom, ale od samego początku mówię, że recenzowany panel jest dla tych, co dopiero zaczynają. Za niewielkie pieniądze kupią fajny sprzęt, aby rozwijać się z nim i zarabiać na nim.
Delta E na poziomie 4,2 wskazuje potrzebę przeprowadzenia kalibracji za pomocą kolorymetru. Za to po niej masz praktycznie idealnie odwzorowane barwy. Balans bieli jest dobry, faktyczny kontrast wyższy niż deklarowany, z kolei gamma, która trzyma się punktu 2,2, jest świetna. Równie miłym akcentem jest odświeżanie 75 Hz, coś dla osób zajmujących się filmem.
Co więcej, menu OSD, mimo że nie do końca intuicyjne, ma sporo do zaoferowania, zapewniając spory zakres regulacji nie tylko podstawowych parametrów, ale i tych bardziej zaawansowanych. Wszystko to zamknięte w przyjemnej dla oka konstrukcji, dobrze wykonanej, a przy okazji stabilnej (no i ciężkiej).
Na ramce monitora widać linijkę współpracującą z funkcją QuickFit. To znacznie ułatwia pracę z formatami drukowanymi. Mało tego, ekran ustawisz pionowo (pivot) i wyregulujesz jego położenie w kilku płaszczyznach. Ergonomia stoi tu na wysokim poziomie.
Dodatkowym atutem monitora ASUS ProArt PA248QV jest cena. Gdyby i to było komuś za mało, ASUS daje 5 lat gwarancji, co jest arcymiłym ukłonem w stronę klienta. W Twoją stronę. Tym samym do poniższej oceny dodaję od siebie jeszcze pół punktu.
Monitor ASUS Pro Art PA248QV czeka w sklepie x-kom
Czym ten monitor różni się od typowych (biurowych) monitorów?
Ceną na pewno, kolorami nie jestem pewien.
To monitor dla osób zaczynających swoją przygodę z grafiką. Po przeprowadzeniu kalibracji monitor posiada bardzo dobre odwzorowanie kolorów, wysoki kontrast i balans bieli. Plusem jest także opcja pivot.
Mój leciwy monitor LG po kalibracji daje 98%sRGB i ma realna matryce 8bit a nie 6+2RFC. Czyli bije ten monitor o cała klasę. Popieram Karola to nie jest monitor dla amatora grafiki tylko do biura do worda, excela i przeglądania netu.
Niczym. Ten monitor ma 6 bitową matrycę, a nie realne 8bit, co już go dyskwalifikuje. To jest 262tyś kolorów. Gradient aż oczy bolą. Pozostałe kolory są tworzone poprzez interpolację. To tak jak robić zdjęcie szerokokątnym obiektywem, a potem cyfrowo powiększać aby zrobić z tego tele… Kto robi zdjęcia, wie o czym mowa
Jakie kalibratory sprzętowe obsługuje?
Brakuje mi w recenzji poziomów jasności w zależności od jasności ustawionej w procentach w menu. Przede wszystkim brak jasności minimalnej, a to