Pewnego pięknego dnia wszystko trafia szlag. Nagle, ni z tego, ni z owego, Twój cieplutki i milutki grajdołek rozpada się jak domek z kart. Może za sprawą wojny, a może masowych rozruchów lub pandemii społeczna tkanka rozrywa się na strzępy. I zaczyna się lać krew. A ty siedzisz w swoim bloku z wielkiej płyty, w samym środku tego piekła. Jeśli chcesz przeżyć, musisz być przygotowany. Podpowiem Ci, jak to zrobić.
Zacznijmy od ustalenia pewnego faktu – w Polsce około 23 miliony ludzi mieszka w miastach. Całkiem sporo. A teraz zabawmy się, popuśćmy wodze fantazji. Wyobraźmy sobie, że dosłownie z dnia na dzień coś się w naszym świecie psuje. Na skutek ekonomicznego kryzysu, politycznego załamania lub naturalnego kataklizmu o biblijnych wręcz rozmiarach społeczna maszynka zaczyna się zacinać.
Może w kranach nie ma wody, w gniazdkach prądu, a w Lidlu ulubionych kalmarów w greckim sosie? Może na ulice co dzień wychodzą setki tysięcy demonstrantów? Może gdzieś wybuchły krwawe zamieszki? Mijają dni i tygodnie, a ludzie stają się coraz bardziej głodni, przestraszeni i zdesperowani.
Lokalne burdy i zadymy szybko przeradzają się w ogólnokrajowe rozruchy. Polska wrze. Służby porządkowe przestają sobie radzić z narastającym bałaganem. Pojawiają się pierwsze bandy rozzuchwalonych bezkarnością rabusiów. Dochodzi do, póki co sporadycznych, napaści i morderstw. Ale kryzys wchodzi w kolejną, ostrzejszą fazę.
Tego organizm państwowy nie jest w stanie znieść. Przegrywa z toczącą go chorobą. Społeczne szwy puszczają zupełnie, wszystko rozlatuje się z hukiem. Miedzy Odrą a Bugiem, a kto wie, może i nawet między Atlantykiem a Pacyfikiem, powstaje strefa wojny. Każdego z każdym.
Twoje miasto z wolna zmienia się w cuchnącą kupę śmieci i gruzów. Noce rozświetlają łuny pożarów. Nikt ich nie gasi. Wypalające się wieżowce długo wypluwają w niebo tumany gryzącego, tłustego dymu. Zasnuwa on pełne wraków ulice, tłumiąc terkot broni, ryk silników i krzyki.
Czasem, gdy powietrzem targnie detonacja, widzisz jak dym faluje, niczym wody czarnego oceanu. Słyszysz wtedy, jak ukrywający się wraz z Tobą sąsiedzi modlą się lub mówią coś o zbliżającej się apokalipsie.
Potem kończą się łatwo dostępne zasoby. Wszyscy skaczą sobie od gardeł już zupełnie na serio, z wściekłą zaciętością. Z początku jest to dość chaotyczne, może nawet nieporadne. Później, gdy dzielnice wielkich miast podporządkowują sobie samozwańczy warlordowie, „pozyskiwanie” zasobów nabiera bardziej uporządkowanego, zorganizowanego charakteru.
Watażkowie swoją władzę narzucają gwałtem, szantażem lub przekupstwem. W „starych czasach” byli być może gangsterami, policjantami albo wojskowymi. Wiedzą, jak wzbudzać posłuch, potrafią dowodzić i zarządzać. Gromadzą wokół siebie masę tępych brutali oraz kilku bystrych i bezwzględnych „ludzi do zadań specjalnych”. I zaczynają grę o tron.
Ulubioną taktyką warlordów jest tzw. wojna szarpana. Urządzają więc rajdy na terytoria innych grup, każąc swoim „chłopcom” łupić i grabić. Interesuje ich zwłaszcza amunicja, paliwo, żywność, lekarstwa. I młode kobiety. Uderzają i odskakują. Gdzieś na „ziemi niczyjej” często dochodzi jednak do potyczek, a czasem nawet od regularnych, krwawych bitew.
Na własnym terenie hersztowie stosują prawo wojny. Na co drugiej latarni wiszą gnijące trupy. To ofiary „wymiaru sprawiedliwości”, porachunków i linczów. W kopanych naprędce dołach śmierci leżą posypane wapnem ciała. Obok, na wbitych w ziemię kawałkach dykty czerwoną farbą kaci bazgrzą „uzasadnienia” wyroków: ci „jumali i nie słóchali pana Wieprzowiny”, tamci „poszli na lewizne” albo „popruli się Grubemu Heńkowi”.
Z czasem z tych „wojen gangów” zwycięsko wychodzi grupa najliczniejsza, najlepiej zorganizowana i zupełnie bezwzględna. Wtedy miasto przeradza się despotyczne mini-państwo. W groteskową karykaturę monarchii, której twórcą jest jakiś „Wieprzowina” albo kapitan Bień, weteran z Afganu. Ma on swoją drużynę, poborców podatków, nałożnice. No i swoich niewolników, rzecz jasna. Jednym z nich jesteś Ty.
Jak wspomniałem, powyższy scenariusz to tylko zabawa, gra wyobraźni. Sprawy mogą potoczyć się zupełnie inaczej i nie przybrać aż tak apokaliptycznego obrotu. Ale jeśli nie będziesz przygotowany, to w skórę możesz dostać nawet podczas dłuższego blackoutu.
Uwaga! Tworząc moją listę, założyłem, że z takich lub innych względów nie możesz przeczekać całego zamieszania w domu. Być może „stan wyjątkowy” będzie trwał zbyt długo i kruczące się zapasy zmuszą Cię do wyjścia. Albo Twój dom z jakichś względów nie będzie się nadawał do dalszego zamieszkiwania. A może ktoś będzie potrzebował Twojej pomocy? Powód nie jest ważny. Po prostu musisz wyjść, eksplorować, zdobywać zasoby lub uciekać.
By to zrobić, musisz jednak dysponować odpowiednim sprzętem. Bez niego będzie naprawdę krucho. Poniżej znajdziesz listę przedmiotów, które przy odrobinie inwencji i przestrzennej wyobraźni włożysz na siebie lub upchniesz do 50 litrowego plecaka. Pozwolą Ci one przetrwać w betonowej dżungli.
Powinien być dopasowany do sylwetki, wytrzymały, pakowny. Ale też nie za duży – w mieście często trzeba przeciskać się przez wąskie przejścia, niewielkie okna lub zawalone gruzem korytarze.
Do swojej podręcznej apteczki wsadź: leki przeciwbólowe i przeciwgorączkowe (ibuprofen, paracetamol), przeciwbiegunkowe (stoperan, węgiel), bandaże i plastry, kompresy, stazę (choć tę lepiej nosić gdzieś pod ręką), opaski uciskowe, nożyczki, mocny alkohol (dezynfekuje i… podnosi morale), środki na oparzenia, jednorazowe rękawiczki, może coś na komary.
Do plecaka wrzuć też środki higieniczne – mydło, wilgotne chusteczki, papier toaletowy itp. Może i czasy będą barbarzyńskie, ale Ty przecież jesteś cywilizowanym człowiekiem. Prawda?
„Ale po co mi to! Miasto znam jak własną kieszeń. A poza tym, mam telefon”. Bardzo dobrze, pochwalam, ale co będzie, jak telefon się rozładuje, a nieprzychylny los rzuci Cię w rewiry mniej lub w ogóle Ci nieznane? Albo jak topografia zmieni się nie do poznania na skutek np. dywanowego nalotu? No dobra, może się trochę zagalopowałem, ale chyba łapiesz, w czym rzecz. Przezorny zawsze ubezpieczony.
Na zakończenie wspomnę jeszcze o kilku przydatnych „duperelach”. Nie zajmą wiele miejsca, a nieraz mogą Ci się przydać. Oto i one.
I to tyle. Dziękuję za uwagę. Jeśli chcesz coś dodać (a może odjąć), napisz komentarz!
Mity po paracordzie, ech…
Repsznur, jest o wiele lepszym rozwiązaniem LC jeśli chodzi o trwałość.