Znajomość adresu IP czasem się przydaje. Zapytacie po co? Choćby po to, by wydzielać transfer poszczególnym urządzeniom w domu i chronić dzieci przed niewłaściwymi treściami. Zobaczcie więc, jak odnaleźć IP komputera oraz innych urządzeń podłączonych do internetu, żeby w przyszłości uniknąć gorączkowego przeszukiwania sieci.
Na pewno słyszeliście kiedyś, że w internecie nie jest się do końca anonimowym. Zawsze zostaje jakiś ślad i jest nim m.in. adres IP (ang. Internet Protocol ) komputera, smartfona, drukarki albo routera.
Każde zalogowane do sieci urządzenie otrzymuje własny adres IP, będący jego identyfikatorem. Dzięki temu serwery (oraz ich administratorzy) wiedzą, z jakiego sprzętu pochodzi pakiet informacji, a wiedza ta umożliwia im nadawanie uprawnień, przydzielanie transferów, blokowanie dostępu do określonych witryn itp.
Lwia część adresów IP zapisywana jest (jeszcze) w standardzie IPv4 i składa się z 4 liczb wybieranych z zakresu 0-255. Dla ułatwienia odczytywania oktety, bo tak nazywają się poszczególne liczby adresu IP, rozdzielane są kropkami.
Ponieważ sieci rosną w siłę, pula adresów IPv4 jest już na wyczerpaniu (pomimo faktu, że wersja 4 umożliwia wygenerowanie 4,3 miliarda adresów IP), czego efektem jest przechodzenie na standard IPv6.
W świecie idealnym adres IP przypominałby adres zameldowania, czyli dla każdej instytucji byłby taki sam. Ale tak nie jest. Użytkownicy łączą się przecież z siecią na różnych płaszczyznach – najpierw z siecią domową (router Wi-Fi albo RJ-45), dopiero potem z dostawcą internetu. W efekcie wartości tych dwóch adresów mają inny zapis.
Podstawowy i najłatwiejszy do zapamiętania adres IP, to właśnie ten lokalny, przydzielony do urządzenia na przykład przez domowy router. W ogromnej większości przypadków wygląda niemal identycznie, a jego zapis przedstawia się tak: 192.168.0.XXX, gdzie XXX jest jedyną zmienną wartością. Ona zmienia się zależnie od urządzenia w sieci lokalnej (domowej bądź firmowej).
Lokalny adres IP przydzielany jest przez serwer DHPC i jest to funkcja obecna w praktycznie każdym domowym routerze. Niewyszukana forma ma ułatwić lokalizację konkretnego urządzenia tym wszystkim, którzy nie pragną poznawać annałów konfiguracji sieci. Ustandaryzowany adres IP likwiduje przy okazji problem wolnych adresów.
Sposób 1. Jeśli macie system Windows 10, skierujcie kursor myszy na pasek zadań, szukając ikony Wi-Fi. Teraz prawy przycisk myszy -> Otwórz ustawienia sieci i internetu -> Zmień właściwości połączenia -> Zjeżdżacie w dół do zakładki Właściwości. Tam, w polu adres IPv4 odczytacie lokalny adres IP swojego komputera. Z pozostałymi komputerami (laptopami) postępujecie dokładnie tak samo.
Sposób 2. Aktywujcie wiersz poleceń systemu Windows: Menu Start -> System -> Wiersz polecenia. Teraz wpiszcie komendę: ipconfig. W wierszu IPv4 Address czeka stosowna informacja.
Bogatsi o tę wiedzę, możecie uruchomić panel zarządzania routerem, gdzie ustalicie limity prędkości transferu dla poszczególnych urządzeń. Po co to robić? Komputer służący do streamowania wideo nie powinien mieć żadnych limitów, natomiast sprzęt służący dzieciom do nauki może mieć limit na prędkości wystarczające do surfowania w sieci, żeby filmy nie odciągały ich uwagi.
Adres IP służy też do zamykania dostępu do konkretnych witryn, głównie tych z pornografią i przemocą. Im mniej dzieciaki będą z tym mieć wspólnego, tym lepiej dla nich.
W kontekście routerów przedstawiam sposób 3. Aktywacja interfejsu domowego routera, będącego prawdziwą kopalnią wiedzy. Przede wszystkim na temat IP wszystkich urządzeń podłączonych do sieci domowej (przez Wi-Fi i przez LAN), razem z ich nazwami oraz adresami MAC, zapisanych w formie przejrzystej listy. ASUS i TP-Link oferują takie rozwiązanie:
Komputer z systemem Linux pokazuje lokalny adres IP w sposób bardzo zbliżony do Wiersza polecenia Windows. Wystarczy więc, że wejdziecie do konsoli i wpiszecie komendę: ip addr.
Mając sprzęt z nadgryzionym jabłkiem, postępujcie tak: na pulpicie wciśnijcie klawisz Option -> skierujcie kursor na pasek głównego menu systemowego -> odnajdźcie wiersz zatytułowany Adres IP.
Poszukiwania lokalnego adresu IP na sprzęcie mobilny z Androidem zacznijcie od: kliknięcia w ikonę Ustawienia -> zakładka System -> Informacje o urządzeniu -> Status. Tam odszukajcie wiersz Adres IP i gotowe.
Ja korzystam ze smartfona Huawei z systemem Android 9.1 Pie. W nim zakładki noszą takie nazwy. U różnych producentów będą mieć nieco inne nazwy, lecz zawsze zbliżone, dzięki czemu bez trudu odnajdziecie poszukiwane informacje.
W przypadku sprzętu mobilnego z systemem iOS 10 postępujecie w sposób zbliżony do Androida. Zatem: na ekranie głównych wchodzicie w Ustawienia -> przechodzicie do Wi-Fi -> klikacie w symbol informacji (litera i zapisana w kółku). Lokalny adres IP odczytacie w stosownym wierszu.
Adres IP routera na systemie Windows. W tym przypadku wystarczą 3 proste kroki: uruchamiacie Wierz polecenia -> wpisujecie komendę ipconfig -> odczytujecie adres IP z wiersza Default Gateway (Domyślna Brama).
Adres IP routera na systemie Mac. Tu również jest banalnie prosto: uruchamiacie Preferencje systemowe -> kierujecie się do zakładki Sieć -> wybieracie Zaawansowane. Adres IP routera widnieje obok Routera.
Tutaj sprawa jest nieco bardziej skomplikowana i wymaga większej liczby kliknięć oraz nieco więcej zachodu. Ale czego się nie robi, żeby znaleźć adres IP drukarki i żeby skonfigurować sieć, prawda? Mając komputer z systemem Windows 10 zróbcie tak: Menu Start -> Ustawienia -> Urządzenia -> Drukarki i skanery. Teraz wybierzcie Waszą drukarkę (albo urządzenie wielofunkcyjne) -> kliknijcie w nią -> Zarządzaj – Właściwości drukarki.
Popatrzcie teraz do okna systemowego, które pokazało się na ekranie komputera. W pierwszej zakładce, zatytułowanej Ogólne, spójrzcie w pole Lokalizacja. To jest adres IP Waszej drukarki.
Publiczny adres IP służy do weryfikacji komputera i pełni taką samą rolę jak adres domowy użytkownika. Dzięki niemu urządzenia podłączone do sieci mogą się komunikować i wymieniać pakiety danych.
Jego zapis zdecydowanie różni się od lokalnego adresu IP, zawiera inne liczby, ułożone w innej sekwencji. Gdy go już namierzycie, możecie się zdziwić, że nie zawsze wygląda tak samo. Dlaczego tak się dzieje?
Otóż dostawcy internetu przydzielają niejednokrotnie dynamiczne IP, które jak łatwo się domyślić, zmienia się przy każdym logowaniu do sieci. Co więcej, ten sam adres publiczny może się pojawić tego samego dnia w setkach polskich gospodarstw. Dzieje się tak, gdyż operator podpina grupę odbiorców do własnej sieci wewnętrznej, aby jakoś radzić sobie w rzeczywistości coraz uboższej w adresy IP.
Dynamiczne IP świetnie się sprawdzało wtedy, gdy pobierało się coś z serwera wyłącznie w darmowej opcji, czyli z wymogiem czekania ileś tam po jednorazowym pobraniu. Serwer pamiętał IP, lecz dynamiczny adres umożliwiał ponowne pobranie od ręki po ponownym zalogowaniu się do sieci.
Mimo to niektórzy dostawcy oferują stałe adresy IP. Mało tego, stałe IP jest charakterystyczne dla firm oraz instytucji, gdzie jest wprost niezbędne hostowania własnego serwera plików albo FTP, jak również do hostowania swojej strony internetowej z podpiętym do niej sprzętem sieciowym lub sprzętem VPN.
W obliczu tego, co napisałem powyżej, uzyskanie realnego publicznego adresu IP może być skrajnie trudne. Router mobilny powinien zawierać informację o publicznym IP, ale jak już wiecie, dostawca potrafi dołączyć go do gromady setek gospodarstw. Podobnie jest z modemem otrzymanym od dostawcy internetu.
Odnaleziony adres IP wcale nie musi być tym prawdziwym. Weryfikację danych z routera lub modemu umożliwiają odwiedziny tej strony. Jeśli dane pokrywają się, Wasz operator przydziela publiczne adresy IP. Jeśli są różne, najprawdopodobniej nie posiadacie adresu IP widocznego dla innych.
Z drugiej strony, czy taka wiedza jest Wam niezbędna do życia? Zapaleńcy poradzą sobie z odszukaniem publicznego adresu IP i będą z niego korzystać. Laicy tacy jak ja, zadowolą się lokalnym adresem IP, by z jego pomocą skonfigurować sieć domową.
Pytania o publiczny adres IP pojawiają się często w kontekście dostępu do domowej sieci z zewnątrz, głównie przez aplikacje NAS lub kamer IP. Użytkownicy obawiają się, że nie dostaną się do sieci bez znajomości publicznego (statycznego lub dynamicznego) adresu IP. Tego prawdziwego adresu IP.
Tutaj pomocą służą producenci routerów i serwerów NAS, udostępniając ciekawe opcje dla adresów IP, choćby w postaci DDNS/DynDNS. W skrócie – w systemie dostarczanym przez producenta rejestrujecie własną domenę (niektóre mogą być płatne) i to ona stanowi bramę do sieci wewnętrznej opartej o router albo serwer NAS. Oto kilka przykładów interfejsów usług DDNS/DynDNS:
Co ważne, urządzenia takie jak kamery IP w ogóle nie wymagają znajomości statycznego, publicznego adresu IP. Łączą się z siecią za pomocą kombinacji login + hasło, co jest sporym ułatwieniem dla użytkownika. Tym bardziej, że obsługa kamer IP odbywa się za pośrednictwem aplikacji mobilnych, a te również wymagałyby wprowadzania adresu IP podczas konfiguracji ustawień.
dzień dobry
czy skoro mój dostawca internetu nadaje mi dynamiczne adresy ip bo router jest codziennie wyłączany z prądu, to powinienem zabezpieczać jakoś jeszcze ip publiczny i lokalny? dziękuję
A ja to się zastanawiam szczerze czy w grach admin widzi ip lokalny czy publiczny. Muszę wiedzieć czy do używania botów mam jechać na jakimś vpn albo torku – w końcu 10 kont się nie ogarnie samemu żeby być top. Dziękuję za odpowiedź.