CCTV – co to? Czym jest monitoring wizyjny?

Kiedy są to osoby, które wykonują dla nas pracę na naszym terytorium (pracownicy, robotnicy, opiekunowie, sprzątacze…). Jeśli są one zatrudnione na podstawie umowy o pracę, musimy uwzględnić przepisy o monitorowaniu pracowników.

Zgodnie z artykułem 22². KP, można go wprowadzić, gdy jest to niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa pracowników lub ochrony mienia lub kontroli produkcji lub zachowania w tajemnicy informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę. Sugeruje się także rozszerzenie zapewnienia bezpieczeństwa o osoby przebywające na terenie zakładu pracy tymczasowo (klientów, osób samozatrudnionych). Zawsze obowiązuje nas konieczność poinformowania o prowadzeniu monitoringu i związanych z nim kwestiach.

Osoby obserwowane, a także policja lub ubezpieczyciel (w związku z kradzieżą, napaścią czy zniszczeniem mienia). Mogą o nie poprosić również osoby prywatne, które mają uzasadnienie takiej prośby (np. uszkodzono samochód, który znajdował się w zasięgu naszego systemu CCTV). W tym wypadku koniecznie oceniamy, czy podzielenie się nagraniem jest faktycznie zasadne (trzeba wziąć pod uwagę tożsamość wnioskodawcy, jego korzyść i to, czy jest ona ważniejsza od prawa nagranych osób do prywatności, negatywne skutki, które mogą te osoby spotkać po udostępnieniu nagrania...).

Robimy tak, jeśli udostępniamy je osobom obserwowanym – wówczas twarze innych osób, które znalazły się na nagraniu, powinny zostać zamazane. Jeśli trafiają one do policji albo ubezpieczyciela lub są udostępniane stronom trzecim, nie trzeba tego robić (choć w drugim przypadku sugeruje się zabezpieczyć nagranie i powiadomić żądającą osobę, że zostanie ono wydane na żądanie odpowiednich organów lub ubezpieczyciela). Twarz możemy zamazać przy pomocy odpowiedniego programu / edytora video. Z opcji zamazywania twarzy można skorzystać także przy monitoringu miejsc ochrony prywatności (np. w szatni), a także do pikselowania przestrzeni, która wykracza poza nasz obszar monitoringu.

Publikowanie w sieci wizerunków nagrywanych osób (to właśnie m.in. o nie chodzi, gdy mowa jest o danych osobowych - do tego dochodzą też inne obrazy umożliwiające identyfikację, jak np. numery rejestracyjne) jest zabronione. Zamieszczenie takich materiałów w internecie może skończyć się sprawą w sądzie oraz odpowiedzialnością przed prezesem UODO.

Tak. Trzeba jednak ustalić w umowie zasady powierzania danych - określić czas, zakres oraz cel monitorowania, a także obowiązki agencji co do bezpieczeństwa danych. Agencja nie może wykorzystywać naszych nagrań do realizacji swoich celów, które nie mają związku z umową.

Osoby takie mają m.in. prawo do informacji o działaniu monitoringu (i innych informacjach związanych z nim oraz przetwarzaniem danych), prawo dostępu do nagrań (w uzasadnionych przypadkach), prawo do żądania usunięcia dotyczących ich danych, anonimizacji wizerunku, oraz do przetwarzania danych przez określony czas.

Choć często mówi się o 3 miesiącach, zależy to od bardzo wielu czynników. Począwszy od tego, o jaki system monitoringu wizyjnego chodzi, a skończywszy na celu, w jakim się te nagrania przechowuje. Inaczej wygląda przeglądanie nagrań z monitoringu całodobowego (tu sugeruje się przechowywanie nie dłużej niż 24 godziny), inaczej – jeśli nagranie jest materiałem do wyjaśnienia jakiegoś incydentu. Przyjmuje się jednak, że powinno się przechowywać je nie dłużej niż wymaga określony cel (identyfikacja osoby, zakończenie sprawy itd.) i raczej przyjmować czas krótszy niż dłuższy.

Zasadniczo nie. Może to zostać uznane za nadmiarową formę przetwarzania danych i wiązać z odpowiedzialnością administracyjną, cywilną czy nawet karną. Wyjątek to monitoring prowadzony przez służby porządkowe i specjalne.