Jednak wersja Pro to nie tylko główny sensor, a dwa mniejsze obiektywy tele, do których działania należy się przyzwyczaić. Szczególnie poza trybem eksploracji, gdzie przełączanie między kamerami zabiera około dwóch sekund. Tu pojawia się największy niedosyt co do Pro – kamery nie działają symultanicznie i nie możemy nagrywać dwóch lub trzech kadrów jednocześnie. Drugim pstryczkiem w nos ambitniejszych kolorystów jest (w testowanym firmware) brak płaskiego profilu kolorów dla obiektywu 166 mm.
Gdy już odsuniemy na bok te niedociągnięcia, to okazuje się, że Mavic 3 Pro bardzo pozytywnie zaskakuje jakością swoich nagrań — szczególnie średniego tele 70 mm, ten obiektyw przypadł mi do gustu dużo bardziej niż Hasselblad (oczywiście wiadomo, że nie będzie miał jego jakości), ale kadry, które nim uzyskujemy, mają dużo większą moc.
Z kolei 166 mm spisuje się poprawnie. Przy takiej ogniskowej musimy wziąć pod uwagę kilka dodatkowych czynników, np. efekt konwekcji z nasłonecznionego podłoża lub samo falowanie powietrza przy obserwacji dalekich obiektów. Może to z początku dawać efekt nieostrego obrazu, ale nie powinniście się tym przejmować — lepszy sprzęt nie pozbędzie się tego efektu.
Mogę śmiało powiedzieć, że główna matryca i średnie tele sprawdzą się w dzień, jak i wieczorem. Natomiast z obiektywem supertele musicie być ostrożni wieczorem i bardzo cierpliwi w nocy. Ze względu na mniejszą matrycę ma on więcej szumu niż pozostałe matryce, natomiast przesłona f3.4 jedynie pogarsza sprawę, przepuszczając małą ilość światła. W połączeniu z długą ogniskową powinniśmy mieć na względzie:
- przy video: nagrywać statycznie, z ISO800 i ekspozycją 1/180 (przy takiej ogniskowej widać ruchy gimbala);
- przy fotografii: maksymalnie zmniejszyć ISO (do 100) i robić dużo dodatkowych serii zdjęć, aby wybrać to najostrzejsze.
