Fabuła byłaby naprawdę zjadliwa, jeśli postawiono by na prostolinijność opowieści, czyli „my dobrzy, oni źli”. Niestety Headland chciała stworzyć opowieść o odcieniach moralności, ale ta próba Mocy okazała się dla niej zbyt trudna. Zwłaszcza że nie brakuje tutaj dennych haseł pseudofilozoficznych o tym, że „akolita zabija bez broni” czy oskarżania Jedi, że ci „zboczyli ze ścieżki” i są politycznymi policjantami, którzy chcą kontrolować wszystkich, którzy władają Mocą.
Do tego wyżsi rangą rycerze prowadzą własne gierki, bo przecież przez całe 8 odcinków Rada Jedi nie wie o całej aferze z Oshą oraz Mae. I znów mamy leniwe pisarstwo – fabuła w żaden sposób nie tłumaczy, dlaczego organ kontrolujący cały Zakon nie wie o śmierci aż 3 mistrzów Jedi oraz kilkudziesięciu rycerzy, które następują w ciągu całej opowieści.
Nieumiejętnie poprowadzono także back-story głównych bohaterek i niepotrzebnie wprowadzono motyw ich poczęcia z udziałem Mocy. Puryści, przykro mi to mówić, ale ten motyw jest jak najbardziej zgodny z całym lore – Moc może tworzyć życie, o czym przecież opowiada „Tragedia Dartha Plagueisa Mądrego”. Z kolei sama Headland w jednym z wywiadów zadeklarowała, że bliźniaczki, nawet łącząc swoje umiejętności, nie mogłyby równać się Anakinowi.
Super, ale i tak próba „zamieszania w uniwersum” poprzez taki zabieg wyszła w najlepszym wypadku słabo. Można było to zrobić zdecydowanie lepiej, bądź postawić na klasyczny motyw z sierotami, przygarniętymi przez dobrotliwe wiedźmy. Wiem, że byłby to odgrzewany kotlet, ale w tym uniwersum nie raz, nie dwa to takie właśnie osoby wpływały na losy galaktyki.
