W ostatnich latach karty SIM przeszły ewolucję i ich rozmiar ulegał sukcesywnemu zmniejszaniu. Warto zatem dowiedzieć się, który typ karty jest odpowiednie dla naszego telefonu tak, by operacja jej montażu przebiegła szybko i sprawnie. W tym celu jak zawsze dobrze rozpocząć wszelkie działania od zapoznania się z informacjami dostarczonymi przez producenta urządzenia.
By uporządkować całą sprawę zacznijmy od napisania, czym w ogóle jest karta SIM. Sam skrót SIM pochodzi od angielskiego Subscriber Identity Module i oznacza moduł identyfikacji abonenta. Można zatem powiedzieć, że dla operatora telefonii komórkowej karta sim jest swego rodzaju dowodem osobistym lub paszportem, pozwalającym na jednoznaczną identyfikację klienta.
Karta SIM jest kartą mikroprocesorową, co oznacza, że składa się z miniaturowych rozmiarów procesora zawiadującego działaniem karty oraz modułu pamięci, w której zapisywane są zarówno dane zmienne, czyli te dodawane przez użytkownika, jak i dane dodawane na stałe, przez producenta karty (np. numer IMSI, czy też numer KI, będący 128 bitowym kluczem szyfrującym).
Każda karta ma przypisany do siebie indywidualny numer IMSI (International Mobile Subscriber Identity). Jeśli karta sim to nasz dowód, to numer IMSI jest niczym numer naszego dowodu osobistego. Dodatkowo każda karta sim posiada unikatowy numer ICCD (integrated circuit card identifier). Słowem, w momencie, w którym rejestrujemy się w sieci, wszystko o nas wiadomo i nie ma mowy o pomyłkach.
Poza tym na karcie zapisane są również takie dane, jak usługi, do których mamy dostęp, informacje odnoszące się do podłączonej aktualnie sieci oraz dwa kody. Są nimi oczywiście PIN (personal identification numer) oraz PUK (personal unblocking key). Tego drugiego lepiej nie zgubić.
Jakby tego było mało, każda karta SIM zapamiętuje również nasze kontakty jak i przynajmniej część wiadomości SMS. Sporo tego jak na małą płytkę wsadzaną do telefonu!
Pierwotnie karty SIM miały rozmiar kart bankomatowych. Z czasem, wraz z postępem miniaturyzacji, tak duże rozmiary przestały być praktyczne. Gdy na świecie na stałe zagościły komórki mniejsze od walizki, to coś z tym fantem trzeba było zrobić. Warto jednak zwrócić uwagę na fakt, że nadal naszą kartę SIM dostajemy w kawałku plastiku wielkości karty bankomatowej i jeśli jej nie wyłamiemy, to powinna pasować do archaicznych urządzeń z poprzedniej epoki.
Poza innym rozmiarem, kolejne wersje i generacje kart SIM obsługiwały na przykład nowe , dzięki czemu mogliśmy zacząć korzystać choćby z LTE. Zwiększała się również pamięć na numery telefonów, które zapisujemy oraz na liczbę wiadomości możliwych do zachowania na karcie.
Pomimo rozwoju decydenci pamiętali również o kompatybilności wstecznej tak, by nawet stare urządzenia mogły nadal działać. Nie jest to tak istotne w przypadku telefonów, ale gdy pomyślimy o zastosowaniach przemysłowych, gdzie nie wymienia się aparatów co dwa lata, to zachowanie kompatybilności nabiera nowego znaczenia.
Jak już wspomniano, pierwsze karty SIM (1FF – 1 form factor) były wielkości karty kredytowej, czyli posiadały długość wynoszącą 85,6 mm, szerokość 53,98 mm oraz grubość 0,76 mm.
Rozmiar Mini-SIM (2FF) wprowadzono w 1996 roku. Jest to rozmiar, który znamy jeszcze z czasów przedsmartofonowych, kiedy na rynku królowały Nokie, a 6310i była szczytem sznytu biznesowego. Karta Mini-SIM ma 25 mm długości, 15 mm szerokości i 0,76 mm grubości. Dziś nie stosuje się już w zasadzie tego standardu. Można go jeszcze czasem spotkać w routerach, lub bardzo tanich telefonach, ale i tam obserwujemy odejście od Mini-SIM.
Standard ten wprowadzono w 2003 roku. W porównaniu z Mini-SIM zmniejszyła się ilość plastiku, która otacza układ mikroporcesorowy. Format ten potrzebował aż 7 lat, by zadomowić się na rynku, a bodziec ku temu wyszedł od Apple. Kiedy firma wypuściła na rynek urządzenia z linii iPhone 4, to inni producenci nie mieli wyboru. Lawina ruszyła. A jaki rozmiar ma karta Micro-SIM (3FF)? 15 mm długości, 12 mm szerokości i 0,76 mm grubości.
Operatorzy telefonii komórkowych nie zawsze nadążali za zmianami w rozmiarach kart producentów telefonów i w tamtych czasach powszechne stały się poradniki na YouTube o tym, jak dociąć kartę SIM do naszego urządzenia… Stare dzieje.
Rozmiar Nano-SIM zadebiutował w 2012 roku. Po raz kolejny doszło do ograniczenia ilości plastiku otaczającego mikroprocesor i teraz niemal cała karta SIM zmalała do wielkości tegoż mikroprocesora. W standardzie Nano-SIM (4FF) karta ma długość zaledwie 12,3 mm, wysokość 8,8mm, a grubość po raz pierwszy w historii zmniejszono do 0,67 mm. Pionierem w nowym standardzie znów był iPhone z modelem 5. Karty Nano-SIM przyniosły udoskonalony i szybszy zapis danych, co wpłynęło na komfort użytkowania urządzenia.
Najnowszym rozwiązaniem, jakie pojawiło się na rynku, jest format eSIM (embedded-SIM), zwany też eUICC – embedded Universal Integrated Circuit Card. Tutaj tradycyjnie już zmianę wymusiła firma Apple wprowadzając eSIM w urządzeniach z 2018 roku.
Jest to całkowicie wirtualne rozwiązanie i opiera się o zeskanowanie cyfrowego kodu, który zapisywany jest następnie w zabudowanym na stałe w urządzeniu module. Dzięki temu unikamy dodatkowych konektorów i gniazd kart sim, które z czasem mogą przestać działać poprawnie (pytanie tylko, które urządzenia są dziś tak długowieczne jak 3310, by się tym przejmować…).
Wskazuje się również, że format eSIM poprawia bezpieczeństwo całego systemu oraz zwiększa elastyczność przy projektowaniu samego urządzenia. Likwidacja gniazda karty SIM wyklucza bowiem jeden z większych gabarytowo podzespołów.
Karta tego typu pozwala nam również, na przykład, korzystać ze smartwatcha, nawet gdy nie mamy w pobliżu naszego smartfona. Z kolei jeśli będziemy w podróży, to eSIM umożliwia nam przełączenie się na nadajniki innego operatora, bez konieczności wymiany karty SIM. W pamięci telefonu możemy ich mieć zapisanych kilka. Wielu analityków przewiduje, że z czasem format ten całkowicie wyprze tradycyjne karty SIM.
By ułatwić proces wydawania kart SIM i za jednym zamachem zabezpieczyć wszystkie rozmiary kart SIM, wprowadzono uniwersalny format USIM. Oznacza to, że kart SIM nie trzeba dziś wycinać pod dane urządzenie. W momencie podpisania umowy lub podczas zakupy karty SIM w kiosku otrzymujemy jeden plastik, który obsługuje wszystkie rozmiary od najstarszego, po najnowszy.
Wystarczy wyłamać kartę o odpowiednim dla naszego telefonu rozmiarze. Warto również zachować resztę plastiku, gdyż w sytuacji awaryjnej, gdy będziemy musieli przełożyć kartę do innego urządzenia, zawsze będziemy mogli ją „powiększyć” o wymaganą ilość plastiku.
Znane z naszych telefonów karty SIM nie są jedynymi jakie, opracowano w ostatnich latach. Poniżej przedstawiamy najciekawsze i być może mniej znane rozwiązania wymyślone na bazie koncepcji podstawowej karty SIM.
To jedna z ciekawszych modyfikacji związanych z kartami SIM. Thin SIM to bardzo cienka, grubości nieco ponad 100 mikronów karta, którą nakłada się na właściwą kartę SIM. Posiada ona styki z obu stron i zapewnia dodatkowe funkcjonalności dla telefonu.
Rozwiązania tego typu znajdują zastosowanie głównie w Afryce, gdzie nawet zwykłe komórki zintegrowano z systemami płatności bankowych. Thin SIM umożliwia posiadanie dwóch numerów telefonu na jednym gnieździe karty SIM. Aparat nie musi obsługiwać takiej funkcjonalności, jak dwie karty SIM.
Innym ciekawym zastosowaniem niezwykle cienkich nakładek na karty SIM jest dodatkowy firewall chroniący użytkownika przed atakami skierowanymi właśnie na karty SIM. W zastosowaniach codziennych raczej się z tym jednak nie spotkamy.
Apple SIM to rozwiązanie pozwalające na międzynarodowy zasięg bezprzewodowy w niektórych urządzeniach firmy Apple. Rozwiązanie to przypomina nieco karty eSIM pod tym względem, że w jednej karcie SIM mamy dostęp do kilku operatorów. System ten nie rozwinął się poza urządzeniami Apple. Sama firma poza Apple Sim korzystał jeszcze z systemu eSIM i obecnie to rozwiązanie wydaje się zyskiwać przewagę.
Kolejnym wariantem kart SIM są te wyposażone w moduł NFC. Pozwalają nam one realizować płatności zbliżeniowe poprzez nasz telefon. Jako że moduł NFC jest na karcie SIM, to to ona zawiaduje płatnościami, a nie nasz telefon, który swoją drogą również może mieć taki moduł.
Rozwiązanie to zaczęło się rozpowszechniać już ponad 10 lat temu, ale popularyzacja wbudowanych w smartfony modułów NFC sprawiła, że pomysł ten odszedł nieco w zapomnienie.
Telefon z systemem Dual Sim pozwala nam na użytkowani dwóch kart jednocześnie. Oznacza to, że możemy w jednym aparacie mieć na przykład zarówno numer służbowy, jak i prywatny. W dowolnym momencie możemy wybrać która karta jest aktywna w danej chwili (aktywne mogą być obie) i na przykład po skończeniu pracy wyłączyć numer służbowy i pozostawić tylko numer prywatny. Jeśli w pracy chcemy się odciąć od spraw prywatnych, to możemy wyłączyć swój numer.
Rozwiązania Dual Sim są często wykorzystywane w połączeniu z gniazdem na karty pamięci i w przypadku korzystania z drugiej karty SIM nie możemy już powiększyć pamięci naszego telefonu. Wtedy takie gniazdo nazywane jest hybrydowym slotem microSD.
Jeśli nie mamy naszej starej karty, z której wyłamaliśmy SIM, to zawsze możemy sięgnąć po adaptery kart sim. Zestaw taki zawiera wszystkie standardowe rozmiary i dzięki niemu dostosujemy naszą kartę SIM do telefonu, który mamy pod ręką.
Alternatywnym wyjściem jest udanie się do sklepu i zakup zwykłego startera za 5 zł. W takim starterze będziemy mieli do dyspozycji wszystkie rozmiary, a jako że wymiary są standardowe, to operator telefonii komórkowej nie ma tutaj znaczenia.
Dawniej, by aktywować kartę SIM, wystarczyło włożyć ją do telefonu i po zalogowaniu się do sieci wykonać połączenie lub wysłać wiadomość tekstową. Dziś w związku z przepisami antyterrorystycznymi każda karta sim musi mieć zweryfikowanego użytkownika.
Weryfikacji tożsamości można dokonać zdalnie, jeśli np. mamy już jakiś numer zarejestrowany u danego usługodawcy i dokupujemy drugi lub w salonie operatora. Również niektóre punkty usługowe i sklepy oferują taką możliwość.
Karty SIM są z nami już od 20 lat i wiele wskazuje na to, że jeszcze trochę z nami pozostaną. Cyfrowa rewolucja nie odpuszcza i coraz większe znaczenie zyskiwać zaczyna forma elektronicznych kart SIM (eSIM) nie wymagających od nas instalowania otrzymywanej od operatora karty. Niedługo zapewne będziemy je oglądać w muzeach, tak jak Nokie 3310.
Macie jakieś pytania dotyczące kart SIM? Któryś fragment jest niejasny lub coś opuściliśmy? Piszcie w komentarzach!
Dlaczego nie można „kontaktów” z komórek (to jest zapisanych w urządzeniu) przenieś do np. karty pamięci w aparacie (są one o b.dużej pojemności, a karta SIM o niewielkiej) i rozwiązać problem przeniesienia danych ze starych do nowych urządzeń.
Marta Marzec