Pod nadgarstki otrzymujemy elegancką podpórkę. Jej konstrukcja wykonana jest z plastiku, natomiast sam produkt wykonany jest z gąbki, która po podniesieniu nadgarstków wraca do swojego pierwotnego kształtu. Została ona pokryta przyjemną w dotyku, strukturalną ekoskórą z delikatnie wytłoczonym logiem trzygłowego węża na środku. Podpórka posiada gumowe podstawki (w teorii mają one zapobiec przesuwaniu), niestety jest ona na tyle lekka, że podczas intensywnej gry lub długotrwałego pisania zawsze delikatnie zmienia swoje położenie.
Brakuje mi tu zastosowania, które znalazło się w modelu Huntsman Elite, gdzie podpórka pod nadgarstki łączy się z klawiaturą przy pomocy magnesów. Działało to świetnie, w łatwy i szybki sposób mogliśmy dostosować urządzenie do naszych potrzeb. Do modelu Huntsman jeszcze wrócę, gdy będę pisać o podświetleniu RGB, w którego spójności jest on wzorem do naśladowania.
Jak się pisze, czyli klawisze. Czy BlackWidow zachowała dawną klasę?
Klawiatura jest wyposażona w tradycyjne autorskie przełączniki amerykańskiego producenta. Do wyboru mamy kolor zielony lub żółty. Ja sam jestem zwolennikiem zielonych, ponieważ ich „klik” jest słyszalny i wręcz satysfakcjonujący. Czas aktywacji przycisku też jest znacznie wydłużony. Oczywiście nie chodzi tu o jakiekolwiek opóźnienia, a po prostu o dystans, jaki musi klawisz pokonać, aby zadziałał.
Żółte (liniowe) switche są na pewno dużo cichsze, a dźwięk podczas pisania lub grania jest praktycznie niesłyszalny. Uczucie, jakiego doświadczamy podczas korzystania z takiej klawiatury, jest zgoła inne. Tak jak w zielonych przełącznikach możemy pisać na ślepo i po prostu usłyszymy kiedy przycisk zostanie aktywowany, tak w żółtych, o niskim profilu prędzej zauważymy zmianę na monitorze, niż wyczujemy palcami. Producent zapewnia, że wytrzymałość obu wersji wynosi 70 milionów kliknięć. To naprawdę imponujący wynik. Dla porównania jakże popularne Cherry MX Blues wytrzymują „zaledwie” 50 milionów.
