W aktualnej ofercie telewizorów OLED marki Philips na rok 2019 model 55OLED854 plasuje się dokładnie pośrodku: pomiędzy blisko spokrewnioną serią 804 (tą z minimalistycznymi nóżkami) a wyższą serią 934, wyposażoną w soundbar brytyjskiej firmy Bowers&Wilkins. Czy OLED Philipsa oferuje coś więcej niż sztandarowy system Ambilight? Tego dowiecie się z naszej recenzji.
Firma Philips ma w swojej bogatej ofercie aż 9 modeli telewizorów OLED: pięć 65-calowych oraz cztery 55-calowe.
Testowany model 55OLED854 plasuje się bezpośrednio poniżej najdroższego 55-calowego OLED-a, jakim jest 55OLED934.
Philips 55OLED854 ma niezwykle smukły ekran wspierający się na bardzo solidnej (wykonanej z litego metalu) nodze. Charakterystyczna metalowa stopa w kształcie litery „T” w kolorze błyszczącego chromu przyciąga wzrok i sprawia wrażenie obcowania z produktem niemalże luksusowym. Jakość tworzyw sztucznych użytych do wykonania tylnej ścianki obudowy jest bardzo dobra – moim zdaniem wyższa niż w niektórych OLED-ach konkurencji.
W telewizorze zastosowano wyświetlacz OLED od LG Display.
Matryca ma subpiksele w typowym (dla produktów LG Display) układzie RGBW. Kształt subpikseli wskazuje na to, że jest to wyświetlacz najnowszej generacji z roku 2019.
Odwzorowanie barw w ustawieniach fabrycznych trybu „film” na materiałach SDR było doprawdy wyśmienite – niemal wzorcowe (jeżeli pominiemy biel, która była ciut cieplejsza, niż być powinna). Przyznam, że rzadko spotykam telewizory o tak dobrym ustawieniu barw – naprawdę trudno było się do czegokolwiek przyczepić. A przecież mowa o reprodukcji kolorów w ustawieniach fabrycznych, a nie po kalibracji. Brawo!
W bardziej wymagającym trybie HDR błędy odwzorowania barw były większe, choć poniższe wykresy wykazują, że błędy dotyczyły nie nasycenia, lecz luminancji (jasności). Inaczej mówiąc, większość z tych błędów będzie dla przeciętnego widza trudno- lub w ogóle niedostrzegalna.
Oczywiście ww. błędy można zredukować, bowiem 55OLED854 oferuje odpowiednie do tego opcje kalibracyjne.
Pod kątem ekran zachowuje się w sposób typowy dla matryc OLED od LG Display: szarości i biel ulegają ochłodzeniu i nabierają lekko fioletowego zabarwienia, a kolor żółty nabiera zielonkawego odcienia. Nie są to jednak duże odstępstwa, choć na biało-czarnych kreskówkach w rodzaju „Simon’s Cat” doskonale widoczne dla uważnego widza.
Pokrycie przestrzeni UHDA-P3 wyniosło 95%, co jest bardzo dobrym wynikiem.
Główną zaletą telewizorów OLED w porównaniu do LCD jest głęboka czerń i najwyższy na rynku kontrast. Philips 55OLED854 jest wspaniałym przykładem tych zalet, o czym świadczy poniższe zdjęcie z filmu „Exodus – bogowie i królowie” (Ridley Scott, 2014).
O ile wyśmienita czerń i kontrast są wspólne dla prawie wszystkich OLED-ów, to wbrew temu, co twierdzą niektórzy recenzenci, telewizory te różnią się między sobą, jeśli chodzi o te aspekty jakości obrazu, które są piętą achillesową wyświetlaczy organicznych. Mam tu na myśli odwzorowanie bardzo ciemnych odcieni szarości leżących w pobliżu czerni, co sprawia problem inżynierom, którzy muszą stosować wyrafinowane, autorskie techniki wysterowania panelu, aby zapobiec powstawaniu zniekształceń, zwłaszcza dokuczliwego „kleksowania” (tj. dynamicznie zmieniających się i niespodziewanych ciemnych lub czarnych plam).
Philips w modelu 55OLED854 poradził sobie z tym znakomicie i telewizor ten miał jedne z najczystszych przyczerniowych gradientów, jakie widziałem, co stawia go w ścisłej czołówce pod tym względem.
Na planszy zajmującej 5% powierzchni ekranu maksymalna luminancja wyniosła 530 cd/m^2. Z kolei na większej planszy, bo zajmującej 10% powierzchni ekranu, luminancja w chwili rozpoczęcia pomiaru wyniosła niemal 580 cd/m^2. Wartość ta nie utrzymała się zbyt długo i po dwóch minutach spadła do około 450 cd/m^2.
To jedne z najbardziej konserwatywnych (czytaj: najniższych) wyników spośród telewizorów OLED A.D. 2019, które, biorąc pod uwagę fakt zastosowania panelu najnowszej generacji, mogą być wytłumaczone chyba tylko troską o trwałość i żywotność panelu. Takie podejście do wysterowania panelu OLED ma oczywiście swoje dobre i złe strony.
Jeśli chodzi o widoczność bardzo jasnych tonów, 55OLED854 wydaje się „ignorować” metadane zawarte w sygnale źródłowym i, podobnie jak telewizory OLED marki Sony, pokazuje gradienty do poziomu 85%, czyli nieco powyżej 2000 cd/m^2, niezależnie od tego, czy sygnał źródłowy ma 1000, 2000 czy nawet 4000 cd/m^2.
Philips 55OLED854 obsługuje treści HDR w 12-bitowym formacie Dolby Vision, co widać na zdjęciu poniżej.
Jakość obrazu zakodowanego w Dolby Vision jest dobra (no może ciut zbyt ciemna), ale zalecam, aby od razu wyłączyć kilka „polepszaczy” obrazu, a mianowicie:
Telewizor Philips 55OLED854 wyposażono w aż 7 przetworników:
Moim zdaniem ogólne brzmienie jest całkiem niezłe. Świeżo po rozpakowaniu dźwięk jest nieco zbyt jasny, ze słabym basem, ale w miarę docierania poprawia się: wysokie łagodnieją, bas się uwalnia i wzmaga, a równowaga brzmienia przesuwa się w stronę niskich tonów. Co ciekawe, pomimo fizycznie wyeksponowanych przetworników niskotonowych 55OLED854 oferuje w sumie nieco mniej niskich tonów od rywali i tego mu właśnie brakuje do poziomu najlepszych. Ogólnie brzmienie określiłbym mianem klarownego, choć niezbyt mocnego.
Już w ustawieniach fabrycznych systemu Android 9 znajdziemy cały szereg aplikacji, jak: YouTube, Netflix, Prime Video, Google Play czy Rakuten. Instalacja dodatkowych jest możliwa po zalogowaniu się na konto Google. Podczas wyszukiwania materiałów w aplikacjach bardzo przydaje się dwustronny pilot zdalnego sterowania. Z wierzchniej strony nie wyróżnia się on co prawda niczym szczególnym…
…ale na spodniej ściance ma bardzo przydatną klawiaturę QWERTY. Jeśli mnie pamięć nie myli, to Philips jest chyba jedyną marką, której piloty wyposażono w to jakże przydatne rozwiązanie.
Ci, którzy nie lubią wciskać przycisków, mogą spróbować użyć własnego głosu. 55OLED854 rozpoznaje polecenia głosowe, także w języku polskim. Co ciekawe, radzi sobie nawet z trudnymi do interpretacji mieszanymi poleceniami wypowiadanymi po polsku i angielsku.
55OLED854 obsługuje bardzo dużo formatów plików wideo z USB i dysków sieciowych, w tym avi, mkv, mp4, mov, ale bez flv i wmv. Obsługuje również pliki 4K o rozdzielczości pionowej większej niż 2160 pikseli. Telewizor czyta pliki poniżej 1GB inaczej niż konkurenci: nie stara się ich buforować, lecz wczytuje je całe do pamięci. W związku z tym wczytanie pliku testowego o rozmiarze 886MB z USB zajęło mu dobrych kilkanaście sekund. W przypadku dysku sieciowego czas ten niestety podwoił się, choć zdaję sobie sprawę z tego, że mój kilkuletni dysk sieciowy nie jest mistrzem prędkości. W każdym razie Philips 55OLED854 podczas wczytywania plików zachowuje się inaczej niż rywale.
Telewizor wyświetla pliki alfabetycznie. Niestety, brak jakichkolwiek opcji sortowania. Osobom dużo korzystającym z plików wideo, czy to z USB, czy to z dysku sieciowego (NAS-a), zalecam zainstalowanie dodatkowego odtwarzacza, jak np. VLC.
Warto zaznaczyć, że:
Dzięki świetnej czerni i bardzo wysokiemu kontrastowi, wspaniałym kolorom w ustawieniach fabrycznych w trybie SDR, jednej z najczystszych na rynku reprodukcji przyczerniowych odcieni oraz świetnemu wykonaniu i wykończeniu Philips 55OLED854 stanowi ofertę, obok której trudno przejść obojętnie. Jeżeli zaś weźmiemy jeszcze pod uwagę bardzo atrakcyjną (jak na OLED-a) cenę i porównamy ją do kosztu zakupu OLED-owych rywali (zwłaszcza japońskich), okaże się, że 55OLED854 jest naprawdę interesującą propozycją. Telewizor ten mogę gorąco polecić, pod warunkiem, że producent wyeliminuje problemy z synchronizacją fonii i wizji występujące podczas odsłuchu przez Bluetooth.
Choć jest to dla mnie warunek sine qua non rekomendacji, wszystko wskazuje na to, że producent wcześniej lub później usunie wspomniany mankament, tym bardziej, że zaraz po zakończeniu przeze mnie testu, tj. w dniu 30 września 2019 r. (co za zbieżność wydarzeń!), Philips udostępnił nową wersję oprogramowania o numerze 001.001.114.002. Zwracam uwagę, że niniejszą recenzję przygotowałem na podstawie testu telewizora działającego pod kontrolą starszego oprogramowania w wersji 001.001.037.013 udostępnionej 4 września 2019 r. Według producenta nowa wersja oprogramowania poprawia funkcjonowanie telewizora w takich aspektach jak, m.in.:
Ponieważ poprawione oprogramowanie zostało udostępnione tuż po zakończeniu testu, nie mogłem sprawdzić jego faktycznego wpływu na działanie telewizora. Warto zaznaczyć, że w okresie od maja do września 2019 r. firma Philips udostępniła 5 (słownie: pięć) aktualizacji oprogramowania modelu 55OLED854, sukcesywnie usuwając dostrzeżone wady i mankamenty, co pozytywnie świadczy o nastawieniu producenta do podnoszenia jakości swoich telewizorów na coraz wyższy poziom.
W teście wykorzystano program CalMAN firmy Portrait Displays.
Wydaje mi się, że podczas pauzy przycisk [back] usuwa jednak informacje , Po sprawdzeniu mam pewność.
” – używając pilota, trzeba uważać, aby nie nacisnąć przypadkiem przycisków znajdujących się pod spodem ” Pilot ma system żyroskopowy i klawiatura pos spodem jest wyłączona.
świetny i rzetelny test
Ja muszę pochwalić się swoim TV
OLED, ale ze stajni SONY.
Długo zastanawiałem się nad tym czy wybrać TV OLED czy LED. Jednak ta czerń, kontrast, o wiele lepsza płynność obrazu niż w pierwszych OLED TV i przede wszystkim system Android TV skutecznie przekonały mnie do tego modelu.
Do sportu, konsoli czy oglądania Netflix – IDEALNY.
Odnośnie powyższego testu w SONY mamy dużo mocniejsze procesory – jeden do obrazu, drugi do obsługi funkcji sieciowych. Ponadto system dźwięku, który wydobywa się „z ekranu” jest czymś niesamowitym.
Porównywałem obraz obu na sklepie. Mimo tego, że Philips wypadł nieźle, to SONY wygrał płynnością i szczegółowością obrazu, no i dźwiękiem 🙂
Może jednak warto byłoby napisać jaki to model Sony, bo jeśli AG8 to Philips wciąga go nosem.
Telewizory od Philipsa to moim zdaniem bajka, zwłaszcza OLEDy. Osobiścieu uwielbiam tę markę za ambilight i obecnie nie wyobrażam sobie TV bez tego dodatku. Do tego pilot jest świetnie wykonany, a klawiatura Qwerty z tyłu ułatwia korzystanie ze smart TV. 🙂
Ten model dobrze sprawdza się nie tylko do oglądania filmów i grania na konsoli. Najbardziej daje się to odczuć w grach, gdzie jest dużo czarnego i szarego tła. Procesor P5 Pro Perfect Picture gwarantuje, że obraz płynny.
Ja odkryłam Philipsa z ambilight (dwustronnym), przez przypadek 6 lat temu. To była miłość od pierwszego włączenia tej funkcji. 🙂 Od tamtej pory też nie wyobrażam sobie telewizora bez tego cudeńka.:) Teraz przymierzam się do kupna następnego do drugiego pokoju z trójstronnym ambilight. Żałuję tylko, że na dzień dzisiejszy żaden telewizor nie ma funkcji 3D. Mój kupiony 6 lat temu posiada + 6 par okularów. Mimo to jestem pewna, że dopóki Philips będzie produkował telewizory z ambilight, to pozostanę jego wierną klientką.:):):)
witajcie, ja nigdy w życiu nie sądziłem że kupię Philipsa. Wcześniej Sharp LCD w specjalnej wersji z RGB+Y żółtym pikselem, potem Panasonic CX710m obraz strefowy i procesor po prostu po pięciu latach Bajka, daje radę. Aż tu Philips… i to 55OLED845. Powiem wam że w niektóre komentarze wątpię że są prawdziwe – chodzi o komentarze ludzi którzy wg mnie nie trzymali np. pilota od tego TV w ręku, albo inne szczegóły. Natomiast co do Philipsa to jestem pod pozytywnym wrażeniem że to niby Philips, ale odrobił lekcję z jakości i ergonomii. Obraz jak to 90% OLEDów super ale wg mnie ten model OLED854 nie przemalowany kolorami jak SONY czy LG przy standardowych nastawach. Także po obrazie z Panasonica którego uważam za obraz Referencyjny po kalibracji ten Philips 55OLED854 jest naprawdę , aż nie wieżę że to mówię udanym sprzętem, z kilkoma drobnym jak na tą chwilę minusami. Mam go dopiero 2 miesiące. Wiem że za konstrukcją tego TV stoi też TP Vision