Reboot, czyli robimy wszystko od nowa, ale trochę inaczej
Zakładamy fartuch i ponownie przenosimy się do kuchni. Aby przełożyć definicję reboota z języka gamingowego na kotletowy, spróbujcie wyobrazić sobie sytuację następującą: macie już w ręku recepturę babcinego schabowego, którego chcecie „odtworzyć” po latach, ale nagle uświadamiacie sobie, że warto byłoby ów przepis nieco podrasować. I tak oto robicie panierkę po swojemu, a wierzch kotleta przyozdabiacie żółtym serem i pieczarkami. Zamiast w oleju natomiast wylewacie na patelnię oliwę z oliwek. Końcowy efekt jest taki, że choć czuć wyraźnie posmak nostalgii, na dobrą sprawę jest to potrawa nowa, różniąca się odczuwalnie od babcinego pierwowzoru.
Reboot jest więc czymś w rodzaju wymyślania koła na nowo. Oznacza restart zarówno samej serii, jak i podejścia do niej. Po prostu bierzemy gotową historię i piszemy ją od nową, nawiązując do pierwowzoru w sposób bardzo luźny.
Wyobraźcie sobie, że takie Nintendo dochodzi do wniosku, że sympatyczny hydraulik Mario wypalił się na tyle, że nie jest w stanie zaoferować graczom już nic nowego. Jednocześnie wciąż stanowi tak znaczącą markę, że grzechem byłoby posyłać go na gamingową emeryturę. Ktoś wpada więc na pomysł, aby opowiedzieć jego historię od nowa. I tak Marian staje się hydraulikiem-nihilistą, który po ośmiogodzinnej dniówce zasiada przed telewizorem i z piwem w ręku spędza całe dnie na oglądaniu polskich seriali paradokumentalnych.
Któregoś dnia jego żona, Księżniczka Peach, nie wytrzymuje. Oznajmia mu, że odchodzi. Rzuca go dla finansowego potentata nazwiskiem Bowser. Zrozpaczony Mario decyduje się zawalczyć o żonę i rusza w pogoń za nią. Po drodze napotyka się na ludzi Bowsera, którzy próbują go powstrzymać, używając siłowych argumentów. Poczciwy Marian, człowiek pracy, nie pozostaje im dłużny, na przemoc odpowiada przemocą. Atakuje ludzi Bowsera kluczem francuskim. I tak dalej, i tak dalej. A gdy dociera do willi, w której spodziewa się ujrzeć Peach, okazuje się – jakżeby inaczej – że „princess is in another castle”.
Przejdźmy jednak do przykładów opartych nie o wypaczony umysł niżej podpisanego, ale o rzeczywistość. Sztandarowym dziś przykładem dobrze wykonanego reboota jest trylogia Tomb Raider (Tomb Raider, Rise of the Tomb Raider, Shadow of the Tomb Raider). Pikselowa Lara Croft z lat dziewięćdziesiątych, przedstawiona dość, ekhm, seksistowsko, została zastąpiona przez młodą panią archeolog, której atuty nie sprowadzają się już wyłącznie do aparycji.
