Geex » Wiadomości » Jak prawidłowo ustawić telewizor marki LG?

Jak prawidłowo ustawić telewizor marki LG?

Z punktu widzenia jakości obrazu, fabryczne ustawienia telewizora są często dalekie od optymalnych. W związku z tym warto zapoznać się z niniejszymi wskazówkami, które wyjaśnią, do czego służą niektóre ustawienia obrazu i które opcje warto aktywować, a których nie.

Opublikowano 6 dni temu

Szanujemy prawo każdego konsumenta do wyboru ustawień zgodnych z własnymi upodobaniami i preferencjami, dlatego też niniejszy poradnik niczego nie narzuca – co najwyżej proponuje. Rzecz w tym, że wielu konsumentów nie wie, do czego służą pewne opcje oraz czy w ogóle warto cokolwiek zmieniać w stosunku do ustawień fabrycznych. Co gorsza, niektórzy producenci opisują opcje w sposób niejasny, a niekiedy nawet błędny.

Dlaczego ustawienia fabryczne nie są optymalne?

Jest tak, ponieważ dominujący w ustawieniach fabrycznych tryb standardowy, normalny, dynamiczny lub żywy nie pokazuje obrazu zgodnie z branżową normą jakości obrazu, lecz ma za zadanie, poprzez maksymalizację jasności i kontrastu, pokazać jasny, ostry obraz o przesadnie żywych barwach, aby przyciągnąć w sklepie wzrok konsumenta.

Czy można ustawić telewizor na oko?

Można, ale będzie to czysto subiektywne i bardzo często błędne.

Poniżej przedstawiamy zestawienie wybranych opcji i funkcji telewizorów marki LG. Opcje prezentujemy w podziale na te, które:

Koniecznie trzeba zmienić lub przynajmniej sprawdzić, jak są ustawione.
Można ewentualnie zmienić zależnie od potrzeb.

Aby dostać się do większości omawianych funkcji w menu telewizorów LG należy wybrać po kolei:

szybkie menu (zębatka na pilocie),
wszystkie ustawienia (na samym dole ekranu),
obraz.

Ustawienia, które trzeba zmienić lub przynajmniej sprawdzić

Dom

Jest to jeden z trybów pracy telewizora LG. Innym jest sklep, którego w domu nie należy używać, ponieważ będzie zmieniał (wyzerowywał, resetował) ustawienia użytkownika i zamiast nich włączał tryby obrazu przeznaczone dla sklepów.

Zazwyczaj, gdy kupujemy nowy telewizor i sami go instalujemy, wybór trybu następuje podczas instalacji. Zdarzają się jednak czasem inne sytuacje, np.:

kupiliśmy telewizor z ekspozycji, czyli taki, który pracował w sklepie,
kupiliśmy telewizor z drugiej ręki, tj. używany, którego pierwszą instalację przeprowadzał poprzedni właściciel.

Jeżeli mamy telewizor z ww. lub podobnych źródeł, a podczas użytkowania w domu dzieją się z nim jakieś dziwne rzeczy, np.:

telewizor co jakiś czas rozjaśnia i/lub wyostrza obraz,
telewizor włącza jakieś filmiki pokazujące jego funkcje i możliwości (demo),

będzie to oznaczać, że pracuje on najprawdopodobniej w trybie sklep. W takim wypadku trzeba go przełączyć w tryb dom. Opcję tę znajdziemy głęboko w menu, pod pozycją określoną mianem „o telewizorze”.

Dynamiczne mapowanie tonów

Ta opcja analizuje źródłowy sygnał HDR i „poprawia” jego jasność, zwłaszcza w jasnych i ciemnych partiach obrazu. Jest to ingerencja w materiał źródłowy, dlatego też najlepiej opcję tę wyłączyć, choć zdaję sobie sprawę z tego, że większa jasność w trybie HDR może podobać się niektórym użytkownikom. Jeżeli już korzystamy z tej opcji, to korzystajmy z umiarem, pamiętając, że nie oglądamy wtedy obrazu zgodnego z zamysłem twórcy.

Lokalizacja: menu/obraz.

Wybór trybu obrazu

Telewizory marki LG, zarówno LCD (w tym Super UHD i NanoCell), jak i OLED-y, są w absolutnej czołówce, jeśli chodzi o liczbę fabrycznie dostępnych trybów obrazu. Dość powiedzieć, że o ile u niektórych rywali liczba trybów to zaledwie 4 (słownie: cztery), w telewizorach LG możemy mieć ich 10 (słownie: dziesięć), a czasem nawet więcej.

Warto zaznaczyć, że powyższe szacunki dotyczą tylko trybów dla sygnału standardowego (SDR). Jeżeli uwzględnimy również tryby HDR (w tym HDR10 i Dolby Vision, w których LG oferuje po 2-3 dodatkowe tryby), okaże się, że mamy do czynienia z liczbą kilkunastu trybów obrazu. Nic więc dziwnego, że wielu użytkowników telewizorów może czuć się przytłoczonych tak dużym wyborem i nie wiedzieć, który tryb wybrać.

Przeanalizujmy teraz, jeden po drugim, wszystkie tryby widoczne na powyższym zdjęciu:

żywy – najbardziej zafałszowany tryb, który ma mocno zniekształconą kolorystykę i wyostrzony obraz, a ze standardami branżowymi ma niewiele wspólnego;
standardowy – tryb obrazu, który ma zniekształconą kolorystykę i wyostrzony obraz, ale w nieco mniejszym stopniu niż tryb żywy;
eco – domyślny tryb w wielu telewizorach LG, aktywny po pierwszej instalacji; również daleki od ideału;
kino – jeden z najlepszych trybów, zapewniający obraz mało oddalony od wzorca; warto go używać na co dzień;
sport – ma zaniebieszczoną biel, niewłaściwe kolory, a często również wyostrzone krawędzie;
gra – zapewnia niskie opóźnienie sygnału – tak potrzebne w grach – niestety wyostrzony sztucznie obraz i niewłaściwe kolory nie zapewniają obrazu zgodnego ze wzorcem (choć trzeba przyznać, że ta zgodność dla wielu graczy nie ma często żadnego znaczenia);
efekt HDR – tryb, który konwertuje obraz SDR (standardowy) do „pseudo HDR”; z zasady należy go unikać; warto zaznaczyć, że z chwilą wykrycia prawdziwego sygnału HDR telewizor LG sam się przełącza na tryb HDR (i nie jest nim efekt HDR);
technicolor – bardzo dobry tryb zapewniający wysoki stopień zgodności z normami branżowymi i oryginalnym obrazem; minusem jest to, że niektóre opcje regulacyjne nie są w nim dostępne (są przyszarzałe: widać je, ale nie można ich modyfikować);
isf (dwa tryby) – przeznaczone dla zaawansowanych użytkowników i kalibratorów; podobne do trybu technicolor, ale w przeciwieństwie do niego nie blokują opcji regulacyjnych.

Aby uświadomić sobie, jak niewłaściwy, z punktu widzenia norm branżowych, obraz oferują niektóre tryby, posłużę się pojęciem temperatury barwowej bieli. Jest to parametr, który w jednostkach o nazwie „kelwin” określa temperaturę bieli. Przypomnę, że w telewizorach biel powstaje na skutek połączenia trzech kolorów składowych: czerwieni, zieleni i niebieskiego (RGB). Im temperatura barwowa bieli wyższa, tym w bieli więcej składowej niebieskiej. Im temperatura barwowa bieli niższa, tym w bieli więcej składowej czerwonej.

Właściwa temperatura barwowa bieli to ok. 6505K. Zobaczmy teraz, na przykładzie telewizora LG 55SM8600, jaką temperaturę (w kelwinach) ma biel w poszczególnych trybach, które opisaliśmy powyżej.

11299 – żywy,
9679 – standardowy,
9391 – eco,
6245 – kino,
11159 – sport,
8466 – gra,
6343 – efekt HDR,
6721 – technicolor,
6244 – isf ekspert (widne pomieszczenie),
6248 – isf ekspert (ciemne pomieszczenie),

Uszeregujmy teraz ww. tryby od najniższej do najwyższej temperatury, a te tryby, w których biel ma zbyt wysoką temperaturę (tj. tam, gdzie jest mocno zaniebieszczona), zaznaczmy kolorem niebieskim:

11299 – żywy,
11159 – sport,
9679 – standardowy,
9391 – eco,
8466 – gra,
6721 – technicolor,
6245 – kino,
6343 – efekt HDR
6244 – isf ekspert (widne pomieszczenie),
6248 – isf ekspert (ciemne pomieszczenie),

Jak widać, pominąłem tryb efekt HDR, ponieważ musimy go wykluczyć, bowiem fałszuje obraz z innych powodów niż temperatura bieli. A zatem, po redukcji liczby trybów, „na placu boju” pozostają nam zaledwie cztery:

technicolor,
kino,
isf ekspert (widne pomieszczenie),
isf ekspert (ciemne pomieszczenie).

I to właśnie jeden z nich najlepiej wybrać w telewizorach marki LG.

I jeszcze jedno. Jak widać, żaden z trybów nie zapewnia wzorcowej temperatury barwowej 6505K: tryb technicolor jest trochę zbyt „zimny” (6721K zamiast 6505K), a pozostałe tryby nieco zbyt „ciepłe” (temperatura ok. 6250K). Gdyby chcieć osiągnąć wzorcową temperaturę barwową bieli, należy przeprowadzić kalibrację tzw. balansu bieli. Większość telewizorów LG posiada do tego odpowiednie opcje kalibracyjne.

Pomimo braku pełnej zgodności z normą, wybierając jeden z czterech polecanych wyżej trybów, będziemy oglądać obraz będący znacznie bliżej wzorca niż w pozostałych, zaniebieszczonych trybach, jak żywy, standardowy, eco itd.

Jeśli chodzi o tryby obrazu dla sygnałów HDR, tym razem daruję sobie szczegółowe analizy i uzasadnienia i od razu przejdę do sedna:

w większości telewizorów LG domyślnym trybem dla treści HDR jest HDR standardowy,
tryb ten jest zbyt zaniebieszczony i fałszuje kolory, dlatego telewizor należy przełączyć w tryb technicolor HDR lub kino HDR (jeśli ten ostatni jest dostępny w danym modelu).

Skanuj

Jest to jedna z kluczowych, najważniejszych i zarazem najmniej docenianych opcji. To ona decyduje o tym, czy będziemy oglądać obraz niepełny, z obciętymi krawędziami (czyli z tzw. overscanem) lub bez niego. Jeżeli ktoś nie chce oglądać niecałego i lekko rozmytego obrazu, należy bezwzględnie tę opcje włączyć, bowiem dopiero jej włączenie sprawi, że zobaczymy pełny, nieobcięty obraz (wszystkie piksele).

Opcje, które warto przynajmniej sprawdzić (i ewentualnie zmienić)

De-judder i de-blur

Obie opcje występują jako część składowa układu TruMotion…

…który zdaniem producenta:

optymalizuje jakość obrazu z myślą o dynamicznych scenach (sport i kino akcji).

Krótko mówiąc, TruMotion reguluje ostrość i płynność ruchu. Układ ten ma kilka gotowych, fabrycznie zdefiniowanych trybów pracy, jak np.:

gładki,
wyczyść.

Gładki – daje płynne obrazy ruchome bez zacięć i drgań (czyli bez tzw. juddera);
wyczyść – daje obrazy ruchome o małym stopniu upłynnienia, ale większej ostrości niż w przypadku opcji wył.

Warto zaznaczyć, że obie opcje przetłumaczono na język polski niewłaściwie i powinny one nosić nazwy płynny i ostry (tak właśnie brzmią w języku angielskim: smooth i clear).

Najlepszym wyborem jest jednak tryb użytkownika, który daje największe możliwości kontroli ostrości i płynności ruchu.

Mamy tu dwa suwaki oznaczone jako:

de-judder,
de-blur,

Co robią te opcje? Jeżeli zapoznamy się z ich krótkim opisem w menu, okaże się, że:

de-judder – suwak ten kontroluje płynność ruchu w skali od 0 do 10; większa wartość daje większe upłynnienie, mniejsza wartość – mniejsze;
de-blur – suwak ten kontroluje ostrość ruchu w skali od 0 do 10; większa wartość daje większą ostrość, mniejsza wartość – mniejszą.

To tyle teorii. W praktyce skuteczność tych opcji jest uzależniona od rodzaju sygnału źródłowego: inaczej działają one na sygnale filmowym (24 Hz), a inaczej na sygnale „sportowym” (50 Hz z przeplotem).

Przy omawianiu układu TruMotion warto jeszcze wspomnieć o dwóch opcjach:

Motion Pro,
OLED Motion.

Ta pierwsza występuje w telewizorach LCD (w terminologii LG: NanoCell). Ta druga – w telewizorach OLED.

Motion Pro i OLED Motion wykorzystują technikę określaną z języka angielskiego mianem Black Frame Insertion (BFI), co dosłownie oznacza wstawianie (do sygnału źródłowego) dodatkowych, czarnych klatek obrazu. Czarne (lub, niekiedy, ciemne) klatki „usuwają” obraz z siatkówki oka, dzięki czemu nie postrzegamy smużenia, a ostrość obrazów ruchomych rośnie.

Skuteczność opcji Motion Pro i OLED Motion nie jest taka sama: z moich pomiarów rozdzielczości dynamicznej w telewizorach LG wynika, że Motion Pro jest skuteczniejszy od OLED Motion, który praktycznie nie zwiększa ostrości obrazów ruchomych na ekranach OLED. Należy pamiętać, że obie opcje powodują spadek jasności obrazu oraz mniej lub bardziej zauważalne migotanie. Dotkliwość tego ostatniego zależy od osobistej wrażliwości użytkownika. Ze względu na specyfikę działania oraz ww. efekty uboczne, obie opcje przeznaczone są dla ekspertów lub zaawansowanych użytkowników.