W Canberze ktoś najwyraźniej stwierdził, że za dużo tego dobrego. Kulejąca od lat umowa z Francją na dostawę okrętów podwodnych ma zostać anulowana, a w jej miejsce przygotowana nowa. Tym razem dostawcą mają być partnerzy ze Stanów Zjednoczonych oraz z Wielkiej Brytanii. Wielką zmianą jest również przejście na okręty podwodne o napędzie jądrowym. Australia podejmuje rękawicę rzuconą przez Chiny, czy ma serdecznie dość Francuzów?
Wydawało się, że tym razem wszystko pójdzie dobrze, że tym razem interesy zbrojeniowe z Francją nie pójdą jak po grudzie, ale jednak nie. Australia dołącza do grona państw europejskich, które przekonały się, że z Francją nie zawsze wszystko idzie gładko.
Jeszcze w czerwcu tego roku australijski premier Scott Morrison ostrzegał francuzów, że muszą dotrzymać wrześniowego terminu i dostarczyć plany prac projektowych na najbliższe dwa lata. Najwyraźniej nie dostarczyli. Harmonogram przekazany w lutym został odrzucony i Naval Group miała twardy orzech do zgryzienia. Wszystko rozbiło się jak zwykle o pieniądze. Francuzi chcieli za dużo za zbyt mało, a Australijczycy powiedzieli pas.
Wydaje się, że problemem były nie tyle wymagania konstrukcyjne Australii, ile konieczność silnego zaangażowania lokalnego przemysłu, przekazywania kompetencji i poziom transferu technologii. Taki modus operandi najwyraźniej nie leżał w interesie Francji i zaczęły się tarcia, które próbowano rozwiązać na samej górze.
Firma Naval Group miała wsparcie ze strony prezydenta Francji Macrona, który miał starać się popchnąć już i tak opóźnioną umowę do przodu. Po interwencjach prezydenckich miało być już tylko lepiej.
Tymczasem australijskie Ministerstwo Obrony nauczone doświadczeniem z poprzednich lat nie za bardzo wierzyło w te zapowiedzi i jak przystało na poważną instytucję, rozglądało się za innym rozwiązaniem. Chętni oczywiście byli, ponieważ 90 miliardów dolarów piechotą nie chodzi, a na tyle wyceniany był cały program okrętów podwodnych budowanych z Francją.
Warto dodać, że gdy podpisywano pierwsze umowy w roku 2016, to 12 okrętów wyceniano na 50 miliardów dolarów. Później francuskie przedsiębiorstwo robiło wszystko, co mogło, by nie ujawnić rzeczywistych kosztów programu, a sprawa rozbiła się nawet o australijskie sądy.
Pikanterii całemu zagadnieniu dodaje fakt, że zwycięska francuska konstrukcja Shortfin Barracuda jest okrętem o napędzie jądrowym, ale na potrzeby Australii miano przebudować ją na klasyczny napęd dieslowski. Francuzi ze swoim projektem w pokonanym polu zostawili Niemcy i Japonię, ale jak widać, koniec końców atom trafi do Australii.
W zasadzie trudno było się spodziewać takiej wolty. Były jakieś głosy o zmianie dostawcy technologii, nowym partnerze i świeżym starcie, ale przejście na okręty o napędzie nuklearnym zaskoczyło chyba wszystkich. Tak radykalna zmiana koncepcji niesie za sobą poważne reperkusje.
Australia wejdzie do ekskluzywnego klubu użytkowników okrętów atomowych, a takich przywilejów i możliwości nie daje się byle komu i za nic. Dzięki napędowi jądrowemu okręty podwodne mogą przebywać znacznie dłużej na patrolach bez ujawniania swojej pozycji. W grze sił i interesów na Pacyfiku jest to nieoceniona zaleta. Wejście w kręg amerykańsko-brytyjski pozwoli na jeszcze ciaśniejszą integrację marynarek wojennych, które już i tak ze sobą ściśle współpracują.
Póki co, nie ma dokładnych szczegółów zamawianych okrętów i konkretnych liderów projektu, ale można zakładać, że zostaną one zbudowane na bazie jednego z gotowych typów.
Ciekawe będzie również jak dalece Amerykanie i Brytyjczycy zintegrują uzbrojenie na nowych okrętach atomowych dla Australii z tym, co sami posiadają na swoich. Im głośniej będzie się oficjalnie zaprzeczać choćby samej możliwości przenoszenia pocisków z głowicami jądrowymi, tym bardziej będzie warto się całej sprawie przyglądać. W tym regionie i w tym kontekście geopolitycznym przypadków raczej nie będzie.
Reakcja Paryża mogła być tylko jedna i w tym aspekcie Francuzi nie zawiedli. Z najwyższych szczebli dobiegają głosy pełne oburzenia i złości na zaistniałą sytuację. Ministrowie podkreślają napięcia na Pacyfiku, francuskie zaangażowanie w regionie i cios, jaki zerwanie umowy wymierza w próby stabilizacji regionu. Wskazują też na niesmak, jaki pozostawia wypchnięcie kraju europejskiego i wejście Stanów Zjednoczonych do umowy na produkcje okrętów podwodnych o napędzie nuklearnym dla Australii.
Oczywiście dużo w tym wszystkim teatru, ale tylko ślepy i głuchy nie widział tego, co się zbliża. Był czas na rozwiązywanie problemów, ale najwyraźniej nie udało się osiągnąć tego, co byłoby korzystne dla obu stron. Australii z podsumowań w „Excelu” wyszło, że wyłożą na ten interes znacznie więcej, niż zakładali i są gotowi położyć na stole. Jak zwykle w poważnym świecie liczy się bilans zysków i strat, a nie sentymenty, więc decyzja mogła być tylko jedna.
Można zakładać, że ze strony Francji będzie to kolejny przyczynek do nawoływań do ciaśniejszej integracji Europy, czemu wtórować będą zapewne Niemcy. Celem tej polityki będzie chęć wzmocnienia pozycji starego kontynentu na arenie międzynarodowej. Pamiętajmy jednak o tym, że nie ma czegoś takiego jak Europa. Są tylko interesy poszczególnych krajów kontynentu i gra toczy się o to, czyj głos będzie w Unii najmocniejszy i kto na tej unifikacji zyska najwięcej. Francja na pewno nie będzie chciała być na tym biznesie stratna.
W kwestii okrętów podwodnych święte oburzenie Paryża niczego tutaj nie może zmienić, gdyż Australia woli iść ze sprawdzonymi partnerami. Po to właśnie powstał AUKUS (Australia, United Kingdom, United States), czyli nowy sojusz zawiązany przez Australię, Wielką Brytanię i Stany Zjednoczone.
Nie ma się co czarować, że sojusz ten jest czymś innym niż zacieśnieniem relacji pomiędzy całą trojką w obliczu stale rosnącej potęgi Chin w regionie. O porozumieniu poinformowano 15 września i można zakładać, że umowa na okręty podwodne o napędzie nuklearnym dla Australii dostarczane przez Stany Zjednoczone i Wielką Brytanię jest pokłosiem tego zacieśnienia relacji.
Zapewnienie Australijczykom okrętów podwodnych tej klasy ma zwiększyć stabilność w regionie i wzmocnić pozycję Anglosasów w obliczu rozszerzających się wpływów Pekinu. Tak się bowiem składa, że nowy sinocentryczny ład, który chcą zaprowadzić Chiny w regionie Pacyfiku, nijak ma się do wizji USA i ich sojuszników.
Dalsze tarcia wydają się być zatem nieuniknione, a obserwowane właśnie działania to tylko zajmowanie pozycji przed zasadniczą batalią. Trwa etap cementowania sojuszy i opowiadania się po którejś ze stron. Australia właśnie się opowiedziała. Nic tak nie wzmacnia relacji, jak wspólna przeszłość i wspólne systemy bojowe. Na indo-pacyfiku będzie gorąco. Ciekawie, ale gorąco.
To sa jakies sprzeczne wiadomosci bo w jednych pisze ze Francja miala tylko z silnikami diesla , a Australia zmienila zdanie po rozmowach z USA i Brytyjczykami zeby od nich kupic atomowe w celu zastraszenia Chin w tym rejonie tzn. ze USA obrobilo Francje tak jak Niemcow ze sprzedarza Leopardow dla Saudi Arabi , pretekstem bylo zamordowanie Arabskiego dziennikarza w ambasadzie Saudyjskiej w Ankarze USA zabronilo wowczas handlu z Arabia Saudyjska dla swoich sojusznikow i Niemcy sie wycofali z tej sprzedarzy , krotko po tym za plecami swoich sjusznikow Amerykanie sprzedali im swoja bron !!! TOsie nazywa partnerstwo !!!
No jakby to tak Panu… każdy orze tak, jak może w biznesie sprzedaży broni i sojuszy. 😉